|
hypocriete lessen (Mia Doornaert in De Standaard van vrijdag)
Wanneer mijn lievelingsdichter W.B. Yeats wordt geciteerd - zoals in de column 'Doorgeprikt staat netjes' van Mia Doornaert, dan ga ik eventjes rechter zitten.
Doornaert schrijft: 'Die eenzijdige 'passionate intensity, om met Yeats te spreken, is vaak ergerlijk.'
Het volledige citaat luidt: 'The best lack all convinction, while the worst are full of passionate intensity.'
Het laatste wat men Doornaert kan aanwrijven is een 'lack of convinction': raak niet aan haar geliefde USA of ze zwaait haar pen zoals een engel zijn vlammende zwaard.
Wat mij stoort is dat Doornaert voor de zoveelste keer terecht van leer trekt tegen een aantal regimes maar wanneer mensen die op de vlucht zijn voor die regimes hier worden uitgewezen of met uitwijzing bedreigd, dan hoor je Doornaert nooit. In Brussel hebben vluchtelingen uit het vermaledijde Iran van de ayatollahs hun mond letterlijk moeten dicht naaien om 'gehoord' te worden.
Waarom kan Poetin zich zoveel arrogantie veroorloven: onder meer omdat hij door de VS als een partner wordt gezien in 'the war on terror', het zal de VS een rotzorg zijn wat het Russische leger aanricht in Tsjetsjenië zolang Poetin maar 'terroristen' opspoort, om het even of die 'terroristen' nu opkomen voor legitieme rechten, protesteren tegen wandaden, of niet.
De beeldspraak van 'pest en cholera' kun je met des te meer overtuiging en eerlijkheid brengen, wanneer je zelf geen enkele partij aanhangt tenzij de naamloze partij van de slachtoffers.
|
