ivoorwoord bij Van Toen en Thuisxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

‘Solange etwas ist, ist es nicht das, was es gewesen sein wird. Wenn etwas vorbei ist, ist man nicht mehr der, dem es passierte’ (Martin  Walser in Ein springender Brunnen)

‘Die Erinnerung liebt das Versteckspiel der Kinder. Sie verkriecht sich. Zum Schönreden neigt sie und schmückt gerne, oft ohne Not.’ (Günter Grass in Beim Häuten der Zwiebel)

‘Zal zij de oppervlakte van mijn bewustzijn bereiken, deze herinnering, dat ogenblik van vroeger, dat aangetrokken door een identiek moment, van zo ver weg is gekomen om alles in mij levend te maken, in beweging te brengen  en weer naar boven (…)’ (Marcel Proust in 

De Kant van Swann)

Dit boek is subjectieve geschiedenis. Het evoceert een dorp in de jaren ’50 en ’60 – zijn mensen, feiten en dingen , zijn natuur – zonder een historische waarheid te claimen in de wetenschappelijke betekenis van die term. Het gaat om de waarheid die we dromen, die zich opdringt aan de herinnering in een onbewaakt moment.

Wat is waar: het gestamel van de verliefde, de kreet van pijn, of de klinische analyse van de bloedspiegel en de toestand der organen? Literatuur voegt toe, wetenschap neemt weg. Wat ze delen is de gebeurtenis,  de ervaring verschilt. De lenzen van een microscoop vormen één oog, de facetten van het insectenoog beantwoorden meer aan de waarneming van de schrijver. En de gesloten ogen van de sjamaan in zijn roes: ‘a poet’s eye in its fine frenzy rolling’ (Shakespeare)

Dit boek is uiteindelijk groepswerk geworden: minstens zes lectoren deden eraan mee, een lay-outman, een sponsor, een cultureel centrum, een woordacademie. De vijver rimpelt: vanwege een steen, een rat, een bootje of een naakte zwemmer in de nacht? Een luister- en fluisterboek  met de stem van riet en uilen, een schater- en klaterboek met de plons van reiger en waterhoen.