zwemmen in een boerka
zwemmen in een burka In zijn magistrale boek Onder de gelovigen reist V.S. Naipaul van Iran over Pakistan en Maleisië naar Indonesië, en overal stelt hij hetzelfde vast: een verontwaardigde afwijzing van de Westerse decadentie en tegelijk een gretigheid om van de technologische voordelen van dat duivelse Westen gebruik te maken. In het zwembad van Temse komt daar nog een verduidelijking bij: een visie op zedigheid en op (vrouwelijke) seksualiteit. Die visie is ons Europeanen niet onbekend, wij hebben ze zelf meegemaakt in de negentiende eeuw.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> Ter herinnering: men kan op twee manieren seksueel geobsedeerd zijn; op een ja-zeggende of op een neen-zeggende. In beide gevallen denkt men voortdurend aan seks, in het eerste geval om er zoveel mogelijk mee aan de slag te gaan en liefst met zoveel mogelijk partners; in het tweede geval beschouwt men seks als iets beestachtig of als het werk van de satan. En in beide gevallen gaat het om een neurotische afwijking. Moeten wij in naam van de tolerantie deze neurotische obsessie aanvaarden? Vlaanderen heeft er lang over gedaan om zich met moeite te emanciperen van de verstikkende moraal van het kleinburgerlijke christendom. Zullen we deze emancipatie nu opgeven omdat we gehypnotiseerd zijn door het racisme van extreem-rechts? Er zijn minimumregels die iedereen moet naleven om tot een samen-leving te kunnen komen, bij het incident in Temse gaat het om de veiligheid en de hygiëne. Bovendien sta je telkens weer tegenover datzelfde irrationele argument: mijn geloof, mijn godsdienst, mijn God zegt mij
En meestal betreft het dan een anachronistische interpretatie van een eeuwen geleden geformuleerde gedragsregel. Kan de islam van ons verwachten dat wij mee die reis terug maken: terug naar de duisternis van de Middeleeuwen of van de Victoriaanse negentiende eeuw?
|
