|
uit Overschotjes
zoals gewoonlijk Raymond van het G
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
het uur is laat
en je slaat het dekbed op
scherp als een ijsschots
schuif je de warmte in
die zij verspreidt
je hoort haar ademhaling
en meteen is die moordzucht daar:
een kussen kan volstaan
de kunde van een nekslag
maar noem het mimicry:
je borst beweegt al, golft mee
op haar wijde golfslag
je schuift haar warmte in
en puntig silex wordt weer sponzig
misschien is liefde toch vooral afzien van plotse doodslag
|
