Istanbul – Orhan Pamuk
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

weemoed van Istanbul

kinderkopjes, een paardenkar

haalt moeizaam een heuvel

tristezza van Istanbul

armoedzaaiers leggen de loodjes

die ze roofden van een graf:

het koepeltje van een pasja

weemoed van een villa

een houten paleisje bij de

Gouden Hoorn, de stroom

van weelde een open riool

treurnis van fonteinen

begraven onder asfalt

het asfalt een moeras

na twee dagen sneeuw

weemoed van Istanbul

het bonte van zijde, fluweel,

damast vermorzeld in grijzen

van overjas, hoofddoek,

de botsing van baleinen,

regenscherm op regenscherm

weemoed van Istanbul

een Bosporus met misthoorn

en veerpont, een sul van een

sultan, een parade in een

miniatuur: trots van metropolen,

droom van glorie, hoon elke dag

dat je wandelt in hun schaduw –

in je hoofd wat het kind heeft

getekend: een roeier door een rode

morgen, een roerdomp, een aalscholver

op een paal in de nevel, een kraai

op een tak en bloesem op kleden

lees mee, de weemoed van boeken

waarin bleef wat verdween