uit Van Toen en Thuis



ga maar, laat maar
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

het schone ga je voorbij: de roze

waterlelies die drijven op omheinde

vijvers, het paarse van kattenstaart

en monnikskap, een reeds gele

treurwilg in de vroege zomer

alsof zijn eiland van amper

een zakdoek een nachtlampje

is van art nouveau

ga voorbij, vermijd de dazen,

de damp van methaan alsof

de duivel hier al zijn winden

laat, zijn vele magen ledigt

volg de vlucht van een libel

in het laatste schijnsel

beluister het misdienaarsklokje

van de waterhoen en ga

voorbij, laat dit landschap zijn

vrede van gonzende horzels, wolk

van muggen boven de sloot

met het schone ga je om zoals

de schuwe dieren van het veld,

’s avonds wanneer de stilte

neerdaalt, het leven aanvangt

van de grote ogen, het versnelde

hart, het schichtige, snuiven en trillen

van haartjes aan oor en snuit

sluit je verbazing af, schuif dit boek

terzijde: spaar de verhalen van licht

en ritseling, de geheimen van haag

en weide, de zegels van ruis en nevel

hun lening aan de bomen, ontvang ze

met de rente van de droom