uit Van Toen en Thuis

marjaas pastroelxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

kaarten, Mottebol heeft er nooit een kop

voor gehad al barst zijn kop van de beelden

van grote mensen met zware vuisten

die als simpele kinderen op de slagmat speelden

er was dat terrasje naast de Schelde:

een betonnen kantje met gebroken rand

waar moeder hem tegen haar dijen knelde

want het water wies tot op een hand

breder was haar vrede op zondag

met peter en de sjampetter -

eerst betaalde moeder het gelag:

zij hield met thee en zoetigheden

haar zure tetter in bedwang

ze kwam pas los na afloop met vaders zang

en fricandon, gestoofde pruimen:

je zag een vlieg die door het sap kroop

en een indiaantje dansen met plastic pluimen

er waren de avonden van horen zeggen

dat vader weg bleef,  de achterdeur open:

zoveel bomen stonden in het krijt om nog meer

uit te leggen en hij verloor geen stuiver,

was zijn verweer,  al te gare en al t’ hope

zelf heeft Mottebol in een bus gezeten

naar  Menen of Moeskroen, een veld in

de Walen en zijn ploegmaat bij Vigor

heeft in zijn oor gebeten, want zijn

gedachten bleven dwalen naar een save,

een flater, een prinsesje:

hoe mocht ze heten?

hij heeft het wegzwevend nooit geweten

dat pijkezot of koeketien onder zijn neus

werd bloot gelegd, dat iedereen zat

vals te spelen en onder ons gezegd:

het kon hem ook geen kloten schelen