De ene zender kleurt je dag, Canvas opent je wereld, soms toch. De reportage 'De niña a madre' kon ik onmogelijk neutraal bekijken . In de zomer van 1989 was ik met een zogenaamde werkbrigade in Nicaragua. Op het platteland nabij de universiteitsstad León liepen toen ook reeds kindmoedertjes rond, het meest opvallende voorbeeld een meisje van 14 dat vertelde dat haar dochtertje al 5 jaar oud was.
Toch was vooral in de steden het dominante beeld dat van vrolijk naar school gaande jeugd, lachende meisjes in onvoorstelbaar kraaknette uniformen als je bedenkt uit welke krotten zij te voorschijn kwamen. In de stad zag je wel her en der een zwervertje en geregeld werd er in de hoofdstad Managua gebedeld om een overschotje cola.
Maar sedert de regering Alemán vanaf 1994 is het beeld drastisch omgeslagen: lijmsnuivers, kindhoertjes, schoolverzuim.
Dit is het resultaat van jarenlange directe inmenging door de VS: eerst militair-financieel via de Contra's, later propagandistisch en met loze financiële beloften via de UNO van Violeta Chamorra en later de conservatieve partij van de corrupte Alemán.
Tot slot wil ik hieraan toevoegen dat wij in 1989 tal van Amerikaanse burgers hebben ontmoet die actief waren in allerlei coöperaties en lijnrecht ingingen tegen de politiek van de toenmalige regering Reagan. Als de Amerikanen ooit ergens 'vrijheid en democratie' zullen brengen zal het niet gebeuren vanuit Washington, maar vanuit dat deel van de Amerikaanse bevolking voor wie het messianisme van Bush en soortgenoten al lang een walgelijk theaterstuk is.