uit Van Toen en Thuis

zaagselxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

weemoed komt wanneer je hout bewerkt:

de zoete adem van zaagsel, het spint

van een dode stam die je in moten deelt

voor de kachel van gietijzer en roet

je staat dan weer in de oude stal

gebogen over een bergje aanmaakhout

dat je in een tenen mand de ladder op

zal dragen,  en gezeten op de schelf

kijk je naar het gele meertje

over de cementen vloer: spaanders

en splinters – het hakmes als een zwarte

reiger nu rustend in het blok

je boort en het hout ademt

olie en terpentijn, een vluchtig hars

dat bij kruiken en vazen hoort, bij amforen

in een Oosters  verhaal

weemoed wanneer je een spijker drijft

of telkens een plint even weerstaat

aan een schroef, aan de kras

op de tekening van uitgevloeide tijd:

sporen die overblijven van toen de boom

nog groeide en boog en zwiepte: zijn vele

gebaren die spraken met windstoten en hagel

je bent weer in de stal onder het tiktak

op cementen pannen, die braken en lekten –

dan lag een zwarte plas op de vloer en werd

het gele meer een duinengordel met asters

en helmgras: de glinstering van knikkers

en kogeltjes uit lagers, vergeten

na het smeren van een wiel

weemoed telkenmale je hout bewerkt en weet:

het ademt, het spreekt, deze materie heeft een ziel