|
abnormaal
Bart De Wever betoogt in zijn commentaarstuk bij 'het bochtenwerk van bisschop Léonard' (De Morgen van dinsdag)dat niemand verplicht is te geloven. Volgens hem had bisschop Léonard dus bij zijn standpunt moeten blijven. De Wever vindt dat het debat over de kerkelijke leer binnen de kerk moet worden gevoerd.
Strict genomen heeft hij gelijk, alleen wordt deze reserve door de kerk zelf niet in acht genomen en dat is precies het heikele punt.
Wanneer kardineel Danneels een brief laat circuleren onmiddellijk na de beperkte legalisering van euthanasie met de verordening dat in 'zijn' caritasziekenhuizen deze ingreep niet mag worden uitgevoerd, dan zit je met een algemeen maatschappelijk probleem waardoor niet uitsluitend de gelovigen worden getroffen. Trouwens, caritasziekenhuizen werken net als alle andere met het geld van hun patiënten en van de overheid, dus van de belastingbetaler.
En wanneer onder invloed van de kerkelijke doctrine besmette mannen het vertikken een condoom te gebruiken dan zijn zij zelf en hun partners een potentiële bedreiging voor de gezondheid van iedereen die er ooit intiem contact mee heeft: zelfs hun eventuele kinderen kunnen er de gevolgen van dragen.
De Wever toont zijn ware rechtse aard wanneer hij de satirici van het christendom omschrijft als 'de hogepriesters van het nieuwe geloof - de gelijkheid van alles en het moreel nihilisme', wat impliceert dat alleen een kleinburgerlijke fatsoenlijkheid zou getuigen van moreel besef.
En uiteraard kan men vragen stellen over de 'goeie' smaak van allerlei grappen over het christendom, zoals men in het algemeen ernstige kanttekeningen kan plaatsen bij het morele en intellectuele niveau van heel wat verschijnselen in de media, in het bijzonder op de commerciële zenders, maar mensen zoals De Wever bereiden de weg voor van een nieuwe censuur: een verbod op godslastering. En dan gaat het niet meer alleen om grappen en grollen maar tegelijk over kunstuitingen en opiniestukken of essays.
Voor iedereen die zich geroepen voelt om de dogmatische godsdiensten te hekelen, geldt inderdaad de frustrerende situatie dat men ongeremd afgeeft op de minder aangename kanten van het christendom, maar daartegenover zichzelf een censuur oplegt als het gaat om de islam. Het spreekt van zelf dat deze tweeslachtigheid te maken heeft met de chantage van het gewelddadige fanatisme.Maar de uitweg uit dit dilemma is niet de terugkeer naar de veralgemeende repressie doch een consequente bescherming van het recht op vrije meningsuiting: spot kunnen incasseren is een bewijs van innerlijke zekerheid en van moderniteit: indien het christendom echt de Verlichting heeft doorgemaakt zoals de kerkelijke leiders van hun instituut beweren, dan moeten zij niet mopperen over een ongelijke behandeling doch juist aan de fundamentalisten tonen hoe men in een moderne democratie omgaat met satire en kritiek.
Het modieuze verhaaltje over respect heeft een dubieuze bijklank: waar goeie smaak bij wet moet worden opgelegd, blijkt het achteraf de goeie smaak van bordeellopers te zijn. De enige democratische reactie op wansmaak is ze negeren: mochten er minder mensen kijken naar de idiote en walgelijke programma's op de commerciële zenders, dan zouden de aandeelhouders ze al gauw afvoeren. Maar net als in het decadente Rome wil een deel van de bevolking vooral bloot en spelen, hoe vunziger en dommer, hoe liever.
|
