uit Een stuk of wat

rite de passage
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

haar geluid wanneer hij in haar is

huilt ze, juicht ze

(hij stuitert als een bal, denkt hij,

in een kamer vol kristal)

ze legt haar lichaam

gelijk een mantel voor zijn voeten

en hij knielt, hij kust dit leven,

dit jonge, als heilige grond

kon hij haar zegenen

een boodschap brengen van vrede

(de belofte dat het nooit zal regenen

naast de bloemen op haar treden)

zijn geluid wanneer zij om hem is

kermt hij, kijft hij

op de goden die zo sterfelijk zijn

op de poort waar hij niet binnen durft

zij gloeit, zij is een stad

die uitdeint, uitdijt tot een ster

en hij die door de ruimte roeit:

nog zo ver, al zo ver