uit Van Toen en Thuis


Mira(ge)brug
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

je weet nog hoe ze was:

roest karkas,  rottende knoken

een uitgestoken hand

maar de arm gebroken

geknakt , een zeverende pee

scheefgezakt, klak op half twee

vergeten hoe de vogels zongen

en de gaten in het vlechtwerk

zijn de vlekken op zijn longen

maar ze ligt er weer

gelijk een vrouw van weelde

die haar warmte optilt

en zingt: kom, wanneer  je maar wil,

kom, ik vervoer je, breng je over

boven het zilver van de rivier

buren zijn opnieuw buren, lopen in en

uit, wielen draaien een zilveren molen

een bel rinkelt als een meisjeslach

metaal tintelt gelijk jong bloed

de Durme kronkelt van plezier

in benen die weer over lopen

de brug zingt van vervoering: kom,

ik voer je naar een gedroomde overkant