Guido Lauwaert en Knack (zie De Morgen van vandaag)
Guido Lauwaert, de schreeuwlelijk van de Vlaamse literaire scène heeft zich gemengd in de persoonlijke kruistocht die Noël Slangen de laatste tijd voert tegen Rik Denolf, de grote baas van Roularta en Knack.
Over de zin en rechtmatigheid van deze ruzie spreek ik mij niet uit, maar dat een van de meest anarchistische figuren van ons literatuurwereldje in de bres springt voor iemand die met zijn mediaconcern naar macht en monopolie streeft, is toch op zijn zachtst gezegd opmerkelijk.
Guido Lauwaert schrijft: 'woedende stukken leveren nooit goede stukken op'. Dat geldt voor zover het waar mocht zijn - onder meer Zola's beroemde 'J'accuse' is een bewijs van het tegendeel - alleszins voor de tekst van Lauwaert.
Misschien lijdt hij aan selectief geheugenverlies, maar zijn bewering dat Knack nooit 'een vuile mening' heeft verspreid gaat voorbij aan de talloze giftige, rechtse tot extreem-rechtse stukjes van Drek Jan Eppink en de démarche met de licentiaatverhandeling van Freya Vandenbossche. Op zich was dit zowat het domste wat men in de journalistiek kan doen: een eindwerk aan de universiteit ter beoordeling voorleggen aan je lezers. Licentiaatverhandelingen worden geëvalueerd door bevoegde professoren met kennis van de normen en de doelstelling.
Maar het ergste was het vervolg. Tom Naegels heeft uit de reacties van de Knacklezers een bloemlezing gepubliceerd in zijn column in De Standaard. Nooit eerder heb ik zoveel seksistische vulgariteit bij elkaar gezien.
Ik heb mijn abonnement op Knack dan ook meteen opgezegd.
Om Groucho Marx te parafraseren: van een clubje dat zo'n leden toelaat, wens ik geen deel uit te maken.
Maar misschien vindt Lauwaert vuilbekkerij een kunst op zich: noem je dan een stand-up comedian, maar geen journalist.
|
