Tom en Mia

Men kan zich afvragen of de tegengestelde visies die door de redacteurs van De Standaard op een en dezelfde dag (vandaag vrijdag) worden gepubliceerd een bewijs zijn van het pluralisme van deze krant. Tom Naegels gaat tekeer tegen 'de verlichtingsradicalen' voor wie de hoofddoek sowieso een symbool van onderdrukking moet zijn en precies dit 'verlichtingsradicalisme' is te lezen in de column van Mia Doornaert. Volgens Doornaert is er nooit iets goeds te verwachten van Turkije en is de paus een model van tolerantie.

Onlangs nog stelde de bisschop van Brugge voor om ongehuwde vrouwen als 'maagden van God' te laten voorgaan bij kerkelijke diensten. Zijn deze 'maagden van God' een bewijs van emancipatie, een erkenning van de vrouwelijke seksualiteit?

Is Mia-heeft-het-licht-gezien al ooit op bezoek geweest in Turkije: in Antalya zie je inderdaad een of twee vrouwen in boerka maar tegelijk tientallen meisjes in een strak topje en dito jeans - geen toeristes maar Turkse jonge vrouwen.

De grote Turkse schrijver Orhan Pamuk probeert al jaren bruggen te bouwen tussen het Aziatische,  islamitische Turkije en een op Europa gerichte traditie. In zijn boek 'Istanbul' lezen we dat deze openheid geen uitvinding van hemzelf is, maar een reeds bestaande cultuur - al is die ruimheid van geest nooit dominant geweest, en buiten de stad een zeldzaamheid.

Maar laten we eens naar ons eigen landje kijken: hoelang heeft het geduurd voor België zijn misdadig koloniaal verleden heeft erkend? Is er iemand bij het koningshuis of een koningsgezinde Belg die Leopold II al ooit een massamoordenaar heeft genoemd? Nog altijd kan het Belgische establishment niet officieel toegeven dat het betrokken was bij de moord op Lumumba, en over de jarenlange vriendschap met de parasitaire dictator Mubutu  wordt meestal zedig gezwegen, zeker als het gaat over de relatie  tussen kandidaat-heilige Boudewijn en de maarschalk-met-de-luipaardmuts.

Kortom, dat de Turken voorlopig weigeren de massamoord op de Armeniërs als een genocide te erkennen is geen blijk van historische correctheid, maar hun oneerlijkheid is allesbehalve uitzonderlijk. Trouwens de dogmatische teksten van Mia Doornaert zijn keer op keer demonstraties van intellectuele oneerlijkheid: de USA zijn voor haar a priori goed net als het christendom; als er foute dingen gebeuren dan betreft het toevallige ontsporingen, zwakheden van individuen die van het rechte pad zijn afgedwaald.

Als burger heeft iedereen het recht op een politieke en godsdienstige overtuiging, van een journalist(e) mogen  we eisen dat die naar de feiten kijkt: onpartijdige observatie en analyse is voor journalisten een zaak van deontologie.

Wie daartoe niet in staat is, die moet solliciteren bij de propaganda-afdeling van een partij of een kerk. Dan vieren we over 50 jaar de feestdag van de heilige Mia, want een mirakel - de verschijning van Mia met hoofddoek - moet een koud kunstje zijn.