|
het rapport van paars
Tot mijn ontgoocheling moet ik vaststellen dat De Standaard de voorbije weken meer een blad van de CD&V-oppositie lijkt dan een objectieve waarnemer. In Terzake mocht Bart Brinckman de 'woordbreuk' van Leterme 'met de mantel der liefde toedekken' maar zou deze vergevensgezindheid ook te horen zijn mocht het een minister van paars betreffen?
Typerend is de evaluatie van Laurette Onkelinx die van DS 52 % meekrijgt en van Le Soir 70 % . Misschien speelt hier het gezegde : 'het hemd is nader dan de rok' en neemt Le Soir deze Waalse politica in bescherming maar het belangrijkste argument dat Onckelinckx tot haar verdediging aanvoert: 'ik heb meer geïnvesteerd dan al mijn voorgangers' wordt door jullie commentaar bevestigd en dat de kolos van het gerechtsapparaat weinig in beweging komt, wordt door Renaat Landuyt zeer terecht toegeschreven aan de arrogante houding van eigenmachtigheid van de gerechtelijke kaste: het immobilisme is vooral daar te zoeken en door de scheiding der machten kan één minister daar niet zoveel zo snel aan veranderen.
Herman van Rompuy mag verklaren dat we terug moeten naar het beleid van Jean-Luc Dehaene - wat dus in feite betekent: terug naar zijn eigen begrotingsbeleid. Dehaene en van Rompuy waren geobsedeerd door de Maastrichtnorm en voerden een inleveringsbeleid. Deze inlevering werd betaald door de loontrekkenden en door de non-profitsector. Waarom braken er onder paars-groen protesten los in het onderwijs en in de gezondheidssector? Waarom krijgt Inge Vervotte het verwijt naar het hoofd geslingerd dat zij zal worden herinnerd als de minister van de wachtlijsten? Kan men op een beperkt aantal jaren recht trekken wat gedurende meer dan 10 jaren is scheef gegroeid, rekening houdende met het feit de problemen - met name de vergrijzing - nog zijn toegenomen?
De splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde is mislukt, net als de regeling van de geluidsnormen voor Zaventem: maar welke partij zal deze problemen wel oplossen zolang er altijd wel een tegenstander is die zich onverzoenlijk opstelt? En dit kunnen zowel de Vlamingen uit de Noordrand zijn als de francofone Brusselse parvenus.
Ik wens Leterme veel succes mocht hij de nieuwe premier worden maar ik vrees dat zijn imago van 'goed bestuur voor de mensen' en rechtlijnigheid zwaar op de proef zal gesteld worden eens hij aan de onderhandelingstafel zal moeten gaan zitten. Benieuwd of de argusogen van De Standaard dan even onverbiddelijk zullen toezien en oordelen.
Noot: het is duidelijk dat de politieke analyses in De Standaard gekleurd worden door de persoonlijke voorkeuren van de meeste journalisten van dit blad. Zij kunnen hun sympathie niet wegstoppen voor een stringent begrotingsbeleid, een strenger generatiepact etc Dat de armoede in Vlaanderen, een van de rijkste regio's ter wereld, hierdoor alleen maar zou toenemen telt blijkbaar niet. Zij verkiezen politici zoals Herman van Rompuy die een wit voetje willen halen bij het IMF, de Wereldbank en de Oeso, organisaties die in de eerste plaats denken aan de belangen van de bedrijven, de aandeelhouders en beleggers, en heel wat minder aan de meest kwetsbaren onder ons: de veel te lage pensioentjes, de wachtlijsten, de gezondheidskosten etc
Hun gezegde: 'de taart moet eerst gebakken worden eer ze kan worden verdeeld' is correct; alleen hebben zij weinig aandacht voor de manier waarop de taart wordt gebakken en hoe onrechtvaardig ze wordt verdeeld.
|
