xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

uit Van Toen en Thuis

colloque sentimental

hoe laat men doden praten

na het slopen van hun huis:

hun woorden verdonkerd, opgeslorpt

zoals een bloedvlek door een gaas

ze hebben ruzie gemaakt, zeker,

met een stoel als wapen:

je ziet de koperen koppen nog

van  sierspijkers,  zijn plaats

in de murwe geur van  geraniums

ze hebben de liefde bedreven, ongetwijfeld,

er was die brief in een verboden lade

die je  opgewonden hebt gelezen

met een glimlach om die schrijffout

in het sierlijke handschrift van vader

ze hebben beraadslaagd

over hun schulden en de schuld

van kinderen die al sliepen of

al snikkend te wachten lagen

op hun lijfstraf

en het huis stond als een stolp

van matglas te trillen

over het razen en bedaren

over het hijgen en snikken

in de geur van de geraniums

je hoort de doden praten

het slaan van een hek

en het huis wacht

als een verre lichtvlek

in de nacht