|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
een verfrommelde ode aan LP Boon
de dood heeft geen manieren
hij licht het communiejurkje
van verlegen meisjes op
en frommelt zijn ding
tussen de roze dijen:
een zwarte rat
die in haar schaamte bijt
de dood is lomp en onbeschoft
hij blaast de buik van een broer op
en het is een kotszak
die in je nek ontploft
de dood treitert, bedot
hij fluistert in je oor
wat je op moet schrijven
en bindt je vingers vast
aan hun plank
hij tovert een wondere wereld
voor je oog
blinkend op de top van zijn vinger
en hij trekt zijn vinger in
de dood, het is een verschrikkelijk kind
en het kan er ook niet echt aan doen
er zit een ongemak in zijn lijf en kop
het maakt kabaal het maakt kapot
en eigenlijk wil het gewoon een zoen
|
