Hoe meer je over het hoofddoekenverbod leest, hoe vaker je achterover valt van de argumentatie.
Ten gronde gaat het om twee zaken: het vreemde en het erotische.
De hoofddoek blijft  vele landgenoten ergeren omdat het een vreemd,  niet inheems verschijnsel  zou zijn, hoe verwant dit gebruik ook mag zijn met eigen tradities die tot in de jaren 1960 bestonden: katholieke vrouwen moesten hun hoofd bedekken om naar de mis te gaan, losse haren werden als onfatsoenlijk ervaren denk aan het boek 'Alma met de vlassen haren' van Stijn Streuvels.
En dit is de diepere, psychologische betekenis: losse vrouwenharen worden gezien als een sterk seksueel signaal. Toen de matriarchale godsdiensten moesten wijken voor de patriarchale werd de vrouwelijke seksualiteit ingeperkt want zij werd om allerlei redenen een bedreiging voor de man. Hoe graag mannen ook opscheppen over hun potentie, de erotische kracht van een ongeremde vrouw zal altijd sterker zijn. Een ongebonden seksueel actieve vrouw is een factor van onzekerheid: van wie zijn haar kinderen? Zeker in een patriarchale maatschappij met een erfopvolging moest een man zekerheid hebben wie zijn  erfgenamen waren en die zekerheid kon hij alleen verwerven door de seksualiteit van de vrouw aan banden te leggen. De seksuele onderdrukking van de vrouw is dus geen zaak van 'een primitieve cultuur' maar van een door mannen gedomineerde cultuur die volgens antropologische gegevens later is gekomen dan de matriarchale. Om het even waar een matriarchale cultuur is voorgekomen, in Europa, Azië, Afrika of elders, wordt deze gekenmerkt door een opvallend vrijere seksualiteit. Toen Mohammed het veelgodendom in Arabië verving door zijn monotheïsme, veranderde hij meteen de seksuele moraal die hij in de loop van zijn leven nog wel vaker zou aanpassen al naargelang van zijn eigen politieke belangen: zijn eigen polygamie was in de eerste plaats een politiek-economische strategie, puur opportunisme dus.
Dit is de grond van  een debat dat zogezegd om principes zou gaan: de kern is seks niets anders dan seks. Lees de Confessiones (Belijdenissen) van de kerkvader Augustinus en je merkt het zelfde: een diepe angst voor de kracht van het vrouwelijk orgasme, voor de vrouwelijke erotiek in het algemeen.
Deze angst vertroebelt een schijnbaar rationele discussie: er is zoveel angst mee gemoeid, onder meer angst voor het vreemde hoewel zoals eerder gezegd dat vreemde ook in ons zit, dat sereniteit vrijwel uitgesloten blijkt - altijd weer laaien de passies op, krijg je uitbarstingen van emotionaliteit, wordt hoofdzaak met bijzaak verward, ziet men het doel niet meer omdat men zich blind staart op het middel.

Hoe dun is de afstand tussen textiel en huid: wie het ene problematiseert moet niet verwonderd zijn dat ook het andere tot een probleem  wordt gemaakt. De afstand tussen het Antwerpse hoofddoekenverbod en de trouwlustigen uit Sint-Niklaas die weigerden zich door een zwarte schepen te laten trouwen is minder groot dan de voorstanders van de 'laicité'  vermoeden. Het gaat in wezen om het afwijzen van het andere, het zich storen aan uiterlijk verschil. 

In De Standaard van vorige dinsdag schreef een lezeres dat Tom Lanoye 'makkelijk spreken heeft omdat hij toevallig wel een man is en nog nooit de vernederingen heeft moeten slikken die vrouwen moeten slikken.' Het ontgaat deze dame dat Tom 'toevallig wel' een homo is en dat bij uitstek de homo's het voorwerp van vernedering zijn geweest en nog zijn, ook in onze cultuur.

Deze vergetelheid is niet 'toevallig': iedereen is zo overvol van het onrecht dat de eigen partij of sociale groep of geloofsgemeenschap wordt aangedaan dat men er zelfs niet aan denkt dat ook de anderen wel eens reden tot klagen zouden kunnen hebben.
Als de hoofddoek van iets het symbool is dan wel van ons onvermogen om onszelf te begrijpen en ons gedrag te richten naar de kalmte van het inzicht en de ruimhartigheid van de aanvaarding van wat anders lijkt maar het bij nader onderzoek niet is: wij zijn immers alle mensen, ook al hebben sommige een andere huid of een setje andere gewoonten.