de woorden van de zee
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

de bladen doen de woorden wat aan

weerloos staan ze in de aanbieding

met de rug tegen het papier gedrukt

en wie rukt ze de kleefband van de mond?

een mompelaar misschien, een zwijger

die een strand afloopt bij het schuimen

van de zee, het zand smaakt en het zout

en schelpen kraakt als mee-eters

in het gezicht van een steiger

het komt op doelloze daden aan

zoals de zee bulkt van geestdrift

om aan te komen en gelaten

op te kramen: een karavaan van water

die om en om blijft gaan

zij spreekt in wier en algen

en meeuwen zijn haar hoogste toon

wie zij bewierookt, van wie

zij moet walgen: zij wast

wrakhout noch boegbeeld schoon

zij duldt de last die zij moet wiegen

beeft als een vrouw

en hoe meer zij liefheeft

hoe meer zij zal bedriegen

zij is een woord dat bekoort met ruisen

geluiden  verzwelgt en overleeft