|
klei, een fresco
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
soms jaag je haar de stuipen
op het lijf, de vitusdans
waarmee ze uit haar lichaam glijdt
en opvliegt: een kleurenfeest
over een stil veld van geuren
en je voelt je een god
tot in het verste van je vingertop
en alle goden zijn zondige vogels
die zich dronken komen vreten
aan het vlees
en je huift over haar
als een schaduw waarin
de zalige vogels schuifelen
van de droom
dan slaapt ze al
gelijk een mens die is aangeraakt
en zich weer oprolt tot klei
|
