Rik Torfs over de dood
Om een viertal redenen bezorgt de tekst van Rik Torfs (zie De Standaard van vandaag donderdag) over onze omgang met de dood mij een onbehaaglijk gevoel.
Ten eerste is het filosofisch en wetenschappelijk erg betwistbaar om vanuit één persoonlijke ervaring te komen tot algemene conclusies. Er zijn genoeg mensen die precies het omgekeerde hebben meegemaakt als Torfs met zijn vader en die tactloze verpleegster: zij hebben een geliefd persoon ondraaglijk zien lijden vanwege een 'therapeutische hardnekkigheid' die het ziekenhuis financieel baat opleverde.
Ten tweede doet Torfs aan begripsverwarring:'therapeutische hardnekkigheid' is niet hetzelfde als de hardnekkigheid waarmee zieken zich aan het leven vastklampen. We gebruiken die term om aan te geven dat therapeuten een zinloze behandeling verder zetten vaak tegen de wil in van de patiënt of de nabestaanden die geen rekensommetjes staan te maken maar bewogen worden door medelijden en liefde.
Ten derde noemt Torfs de toplonen een detail waar je niets aan kan veranderen. Inkomensongelijkheid doet er niet toe volgens Torfs. Maar precies die inkomensongelijkheid bepaalt in grote mate de problematiek: de middelen om te vermijden dat we evolueren naar 'een geneeskunde met twee snelheden' zijn niet oneindig, er moeten keuzes worden gemaakt of men dit nu moreel verwerpelijk vindt of niet.
Concreet voorbeeld: je beschikt over één geschikt donorhart, ga je dit dan inplanten bij een 80-jarige of bij een 20-jarige patiënt? Allemaal zouden wij willen dat er voldoende ruilharten waren voor alle hartlijders, maar in de praktijk is dit niet zo. Een kostenbatenanalyse zal zeker in de toekomst met de toenemende vergrijzing en de stijging van de medische kosten nog meer voorkomen dan vandaag. Wie daar morele bezwaren tegen heeft, moet ophouden met zeuren over de te hoge belastingen (een gezeur waaraan Torfs voor zover ik mij herinner niet meedoet) en moet erkennen dat het inkomen wel degelijk meespeelt (wat Torfs lijkt te vergeten).
Ten vierde noemt Torfs de dood 'de ultieme vernedering van de mens', met wat meer ervaring of studie zou hij tot het inzicht komen dat voor heel wat mensen de dood uiteindelijk een verlossing kan zijn. Op meer dode gezichten dan Torfs vermoedt, staat niets anders te lezen dan vrede.
|