voetjes van ivoorxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

zou je haar gezicht omschrijven:

een omzichtige glimlach, het neusje

met de spitse vleugels, de lippen

bewegend van listig naar verlegen

meest van al is jou bijgebleven

de kleine schoentjes in oudroze,

voetjes om te zoenen, dacht je

met de pathos van een Rus,

een prins en idioot

ze kon onder je oksel door,

een onderdeurtje, reebruin

haar ogen alsof er barnsteen

gehecht was aan ivoor

zo’n beeldje wil je van haar

maken, een kleinood uit

een wisseling van eeuwen

toen een meisje op een jongen

leek en een jongen op een engel

alleen de vleugels ontbraken

om haar op te laten als een postduif

naar een onbestemd adres:

ze zou het zelf wel vinden,

ze had er het bekje voor, de ogen

om meer te vermoeden dan men

roekeloos kan zoeken

haar kleine voeten, wil je onthouden,

in dat tedere oudroze, je voelde jou

een dronken Rus, diep gebogen

om de grond te eren met een kus,

de grond waarover ze heen zou gaan

maar nooit verdwenen uit je ogen