na de vernissage
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

gezichten ontbraken

hakten gaten

in de zaal

andere daagden op

gleden een schietspoel

door je schering

plukten draden los

vulden je weefsel aan

onze kleine geschiedenis

van eilanden die afdreven

na het beven van de aarde

zo verscheiden wij

geworpen zijn en zo

één gebleven en gelijk

we noemden onze doden

een vader op een dijk

gehouwen uit het steen

dat stormen kan bedaren

een kind verdronk

geteisterd door de

kwaadste dromen

onze gezichten stonden

samen in de duisternis

omringd door rivier

en bomen, het leek

of het wiel van ons dorp

zichtbaar draaide

en wij weer kinderen

op een kermis vastgeklampt

aan een koperen knop

spraken wat gaten

dicht, groeven

andere uit: de scheuren

die we verzwijgen