duivenmelkerxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

met zingende wingen

vlogen de duiven op,

de blauw geschelpte

en de koperhals

vaders ogen werden groter,

ze glansden als een edelsteen

al lag het simpel, minder edel

er was de wedijver met

moeders broer, de huzaar

die nog altijd deed alsof

hij hoog te paard zat

en met peter, de oudste kroeskop

van de familie die een druivenserre

had gebouwd van al zijn schone

prijzen op Bordeaux en Barcelona

je hoorde naar hun jongenstaal

de namen lichten op als die

van gloeiende steden  in

het schermpje van de radio

vaders droom kwam uit

op stoofpot met pruimen

of peren, maar een seizoen

lang was hij zacht geweest,

zijn handen warm van

dons en veren – en o de murwe

zoele geur der koten waar de vogels

koerden, de rode kegels waaraan

de kleinste veertjes kleefden

van het broed: een jong

had op je hand gezeten

alsof jijzelf een schepper was

die toezag en zei: zo is het goed