Gaza zo maar voort

In De Zevende Dag konden we een mooie vertegenwoordigster horen van Broederlijk Delen die zich vooral met het conflict tussen Israël en de Palestijnen bezig houdt.

Voor wie eraan twijfelt: Broederlijk Delen is geen linkse of pro-Palestijnse organisatie, ze doet aan ontwikkelingssamenwerking op basis van een evangelische inspiratie.

Wat valt op: deze jongedame vertelt wat de beroepsjournalisten verzwijgen of wegmoffelen onder vage eufemismen. En dit is een constante: om echt te weten hoe de toestand in een conflictgebied is, moet je luisteren naar het zogenaamde middenveld: vrijwilligers die ter plaatse zijn geweest en die in de eerste plaats oog hebben voor wat er met de bevolking gebeurt. Zij zijn niet geïnteresseerd in het grote politieke gelijk. Wat hen motiveert is het opzettelijk toegebrachte lijden.

Bij wijze van herhaling: er is een lijden dat inherent aan het leven is en dat ons allemaal kan treffen, allerlei vormen van afscheid, ziekte en verdriet.

En er is het vermijdbare lijden: vermijdbaar omdat het wordt toegebracht door perverse geesten, door misdadigers die er meestal uitzien als fatsoenlijke burgers - in tegenstelling tot de overduidelijk herkenbare psychopaten in allerlei goedkope films.

Mensen zoals die vrijwilligers van Broederlijk Delen, Amnesty en Oxfam (om maar een paar voorbeelden te noemen)  zijn de ware helden: zij proberen conflicten te voorkomen, onrecht te bestrijden . De enige overwinning die zij nastreven is de vermindering van miserie.

In plaats van generaals en maarschalken te eren op straatnaamborden, zouden we beter hulde brengen aan de helden van het mededogen of de naastenliefde.

Alleen de dwazen en verziekten kicken op parades, klaroenstoten en gala-uniformen.