‘hypocrite lecteur, mon frère, mon semblable’ – C.B.
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

ergens toch

moet je aan een tafel zitten

of leunen met een oorkussen in je rug

of tegen je rug een steen

waarin de schaduw staat gebeiteld

van zoveel ruggen die verdwenen

en je hoort de stem

die mijn vingers dwingt

zoals zon en water de vorm afdwingen

van al wat aan de bomen zingt

van water en zon

en het woord verbeeldt zich

zoals vruchten zich verbeelden

dat ze gedroomd werden door de zon

en gewild in de laatste hik en snik

van  het water

maar woorden zijn zoals zij

de zoete smoesjes van het zaad

dat zich begraven moet om te verrijzen

uit het zwijgen dat jij aanneemt

zoals een gestalte die zal blijven

verrijst de stem, een trilling in gesteente

- weet, dat niet ik ze hoor, alleen

mijn vingers die haar schrijven