|
sportrechtbank
Patrick Lefevre pleit (in De Standaard van gisteren donderdag) voor snelrecht en de oprichting van een speciale sportrechtbank om de strijd tegen de doping efficiënter te maken.
Hoe is dit te verzoenen met het gelijkheidsbeginsel uit onze grondwet?
Vandaag is het al zo dat topsporters maanden van tevoren moeten aangeven waar ze zich zullen bevinden zodat zij vanaf 06 uur 's morgens tot 22 uur 's avonds onaangekondigd kunnen worden gecontroleerd.
Stel je voor dat een gelijkaardig systeem zou worden opgezet in de strijd tegen de fiscale en sociale fraude. Hoe zouden de werkgeversorganisaties en de vakbonden reageren?
Het gebeurt wel meer dat rechten die voor ons allemaal gelden niet van toepassing blijken als het om atleten gaat. Het juridische principe 'non bis in idem' bijvoorbeeld: atleten kunnen zowel door hun sportbond als door de gewone rechtbank worden gestraft voor een zelfde vergrijp.
Doping is een probleem, maar is het van zo'n gewicht dat het die doorlopende aandacht verdient?
Het is mijn vaste overtuiging dat mocht er een even intense en volgehouden campagne worden gevoerd tegen het schandaal van de armoede in ons rijke Vlaanderen, onze politici zich gedwongen zouden voelen om deze schande kordater aan te pakken.
Maar armoede en onrecht maken natuurlijk geen cafédiscussies los. Trouwens, gelooft men nu echt dat de wielerfanaten te bekeren zijn? Na hun gesakker over de slikkers en spuiters zijn ze bij de volgende wedstrijd weer op post.
L.P. Boon schreef: 'Schop de mensen dat ze een geweten krijgen.' De vraag is echter in welke richting je dat geweten wil doen kijken.
Noot: evenmin als de langere tekst naar De Morgen wordt deze gepubliceerddoor De Standaard. Op de duur krijg je toch de indruk dat de redacties elke boodschap tegenhouden die hen wijst op hun verantwoordelijkheid. Johan Museeuw sprak gisterenavond bij Marcel Vantilt over 'roeren in de strontput' en Peter Vandermeersch zat er schaapachtig bij te grijnzen. Ik zal blijven hameren op de eenzijdigheid van de berichtgeving, op de manipulatie van de verontwaardiging, en de hypocriete tweedeling tussen zuiveren en corrupten waarbij de corrupten de atleten (en in het bijzonder de wielrenners) zijn en de zuiverende rest van de bevolking met de journalisten en sportbonden op kop.
Gisterenkwamen we te wetendat de Olympische Winterspelen zijn toegekend aan een Russische stad bij de Zwarte Zee. Vooral Poetin is daar zeer blij mee. Keer op keer stel je het zelfde vast: of in een land de mensenrechten worden geschonden, of daar de corruptie meer regel is dan uitzondering, dat doet er allemaal niet toe: de grote sportorganisaties ruiken een kans om geld te verdienen voor zichzelf en voor hun sponsors en al de rest zijn bekommernissen van een paar wereldvreemde mopperaars.
Mister Proper Jacques Rogge heeft uitbundig de hand geschud van tsaar Poetin en achteraf heeft hij niet gekeken hoe vuil die hand wel is: dit geeft de moraal aan van onze koene ridder.
|
