|
Guillaume Prébois (zie De Standaard van vandaag woensdag)
De Franse Le Monde-correspondent Guillaume Prébois rijdt zelf de Tour de France om aan te tonen dat je dit parcours kan afleggen zonder doping.
De hogere moraal van deze dopingbestrijder kun je afleiden uit wat hij zegt op het einde van het artikel: 'Ik wil de renners weer zien lijden.'
Waar deze man dus van droomt is een masochistisch theater waar het publiek als zieke voyeurs op kan kicken.
Dat wielrenners net als de beoefenaars van andere beroepen arbeidsrechten hebben ontgaat deze dopingdominee.
En dit is de constante in de dopingsaga: wat men probeert te verdedigen is een uitzonderingsrecht.
In hoeveel andere beroepen - tot en met de studenten in hun examentijd - worden middeltjes geslikt om te kunnen blijven presteren en eventueel beter dan de concurrentie?
De dopingrepressie in de sport neemt vormen aan die in geen enkele andere sector zouden worden geduld. Zijn sociale en fiscale dan minder schadelijk voor onze maatschappij? Worden bij de opsporing en bestraffing van deze misdrijven even stringente methodes en sancties toegepast: krijgt een zaakvoerder die betrapt is op belastingontduiking een beroepsverbod voor een aantal jaren, moet hij zijn inkomsten van het voorbije jaar afstaan aan de schatkist?
Hoeveel burgers moeten maanden van te voren bekend maken waar zij zich zullen bevinden zodat zij onverwacht kunnen gecontroleerd worden: dit zijn praktijken uit een totalitair regime, niet de normale gang van zaken in een democratische rechtsstaat.
De doorlopende saga over dopingschandalen manipuleert de morele verontwaardiging van de bevolking. Veel haalt dit niet uit in tegenstelling tot wat de heer Prébois beweert: het publiek haakt niet af, het blijft massaal op wielerwedstrijden afkomen.
Maar wat de dopingdominees wel bereiken is dat er geen aandacht en dus ook geen protest overblijft tegen wat er achter de schermen van de sportfestijnen gebeurt: de uitbuiting van arbeidskrachten door de multinationals van sportkledij, de sociale en politieke realiteit in landen die grootse sportspectakels mogen organiseren zoals de Olympische Spelen en de wereldbeker voetbal.
De fundamentele vraag is waar de prioriteiten liggen van de moralisten en welk lijden zij het belangrijkst vinden: dat van de atleten of dat van de naamlozen die worden uitgebuit of in ellende leven?
|
