xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

getuige

leven is getuigen van verdwenen leven

de zee verdrijven uit het dorp

dat ze heeft bedolven om met een schelp

in zand te schrijven

beenderen samenroepen zoals men met vuur

dieren aanlokt uit het duister

en ze bekleden met pezen en vlees

tot ze hun oren spitsen naar jouw gefluister

schrijf dus ‘vader’ en een gestreepte kiel

staat weer rechtop van het stijfsel,

een leiband hangt tussen man en hond

zoals een telefoondraad

tussen paal en woning

schrijf dan ‘moeder’ en er ligt een reep

in een hand, een halve reep,

want méér is kwalijk voor je lever

een stiekeme hand omdat er een zwaardere is

die het niet mag weten

schrijf maar ‘huis’ en het asfalt barst open

zoals kleigrond scheurt van een eerste

vlasscheut en zie hoe blauw

het vierkante venstertje bloeit

oplichtend in de ochtendnevel

om het hoofd van een oudste broer

die wéér ontbijt met Groene Michel

verdwenen levens waar je getuige van was

en die in je oren tuiten tot jij ze vorm geeft

in een krul of in een kras