jia jia Desdemona
- bij Middlesex van Jeffrey Eugenides -

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

soms is wanhoop goedmoedig

sabbelt op de jaren

met meer speeksel dan tand

ze draagt een haarnet zoals

een poedel een diadeem

ze haalt uit het water van ooit

het zilver van gezichten

die betekend zijn

met haar bijtende zout

met het wijdend gekras

van haar kruisende duim

ze koert troetelnaampjes

in een dode taal

wanneer een kind haar sluimer

scheurt als doffe verdorde zijde

het is dat licht op die hollende huid

waardoor het weleer gebeurt

met het ongeduld van  een begin

soms ligt een glimlach

om het platte aarsje van haar mond

een witte vlinder, vindt ze grimmig,

op de algen van een uitgeholde stronk:

als ik de kussens in mijn rug verschik

verstuif ik als een kushand in een wolk