poëzie in Vlaanderen - nogmaals
Ik ben de tel kwijt geraakt: hoeveel maanden is het geleden dat in de wekelijkse literatuurbijlage van onze meest prestigieuze kranten een nieuwe bundel van een nog levende Vlaamse dichter werd besproken en één volledig gedicht afgedrukt?
Sommige commentatoren beweren dat het nog nooit zo goed ging met de poëzie in Vlaanderen: kijk maar naar het aantal publicaties in de voorbije jaren. We horen dan niets over de blans van de uitgeverijen die zich hiermee bezighouden (Poëziecentrum en Uitgeverij P - Lannoo heeft zijn poëziefonds afgestoten) noch over het aantal verkochte exemplaren. Hoeveel literaire tijdschriften zouden overleven zonder subsidie?
Kortom, hoe zit het met de economische marktwaarde van de dichtkunst in Vlaanderen?
Men kan opperen dat er nooit eerder zoveel poëzie werd gelezen en gepubliceerd, namelijk op het internet. Maar in dat moderne medium wordt alles te hooi en te gras aangeboden: zelfs in e-magazines zoals Meander gebeurt de selectie zeer inconsistent en willekeurig - probeer maar eens na te gaan welke criteria de redacties hanteren.
Zou het om te beginnen geen goeie zaak zijn mochten de kwaliteitsmedia terugkeren naar de loffelijke gewoonte om minstens één maal per week een gedicht af te drukken: in feite zou het dagelijks mogen: een gedicht neemt niet zoveel plaats in en vormt een antidotum bij alle vluchtige heisa die ons overspoelt. Dit geldt zowel voor de kranten als voor de tv-zender die beweert zich te richten tot de 'meerwaardezoeker'.
In wezen gaat het om deze vraag: kan men alles op zijn beloop laten of moet er een engagement worden opgenomen? Vinden de verantwoordelijken de poëzie belangrijk genoeg om ze te promoten - in de vooronderstelling dat deze promotie een noodzaak is geworden?
Bovendien gaat het om de plaats van de poëzie in de gemeenschap: is de tijd van Gezelle in deze versplinterde samenleving definitief voorbij of kan de dichtkunst opnieuw een maatschappelijke geldigheid verwerven, een betekenis in het leven van zoveel mogelijk burgers?
Ik ben niet schuw van zelfonderzoek en mijn gedichten vinden hun weg wel op allerlei sites: maar als ik bij uitgevers telkens bots op onzekerheid omtrent hun subsidies of financiële positie, dan moet er toch iets aan de hand zijn? Of geldt dit enkel voor poetae minores, voor verzenmakers die beter van hobby zouden veranderen? Ga eens kijken bij Deslegte of in de ramsj van het Poëziecentrum: daar zie je werk liggen van meermaals bekroonde en veelgeprezen dichters.
Something must be rotten in this State of Poetry.
