|
geen muizen nodig - Doornige Mia in De Standaard
Om maar meteen duidelijk te zijn: ik behoor tot de verfoeilijke categorie Belgen die door Mia Doornaert omschreven wordt als 'visceraal anti-Amerikaanse lieden die nog lijken vast te zitten in een jeugdsentiment van betogingen tegen raketten en verheerlijking van Fidel Castro.'
Minstens vier keren ben ik tegen de kruisraketten gaan betogen en ik ben daar allesbehalve beschaamd over: ik zie niet in op basis van welke superieure moraal Mia Doornaert de installatie van atoomwapens op ons grondgebied wenst te verdedigen.
Pierre Harmel vond ik een bijzondere minister van buitenlandse zaken omdat hij inderdaad zijn eigen weg ging.
Van Spaak herinner ik mij de gevleugelde zin: 'Messieurs, nous avons peur' die mede de wapenwedloop tijdens de Koude Oorlog heeft in gang gezet.
Mia Doornaert looft Karel de Gucht om 'zijn terugkeer naar de redelijkheid'. In Centraal-Afrika heeft de Gucht de inspanningen van Louis Michel gewoon verder gezet om het geweld terug te dringen en in Congo verkiezingen te helpen organiseren.
Heeft de redelijke de Gucht daarbij meer hulp gekregen van de VS dan zijn overgeëmotioneerde voorganger???
Mia Doornaert schermt voortdurend met 'Belgiës politieke doeleinden' zonder die ook maar één keer te definiëren: moet een Belgisch minister van buitenlandse zaken aan het handje van Big Brother lopen om zo zijn kansen op promotie tot secretaris-generaal van de Nato veilig te stellen of om een landgenoot op een andere prestigieuze job te helpen? Is carrièreplanning het opperste doel van onze diplomatie?
Ik nuanceer mijn initiële bekentenis: met 'visceraal' bedoel ik dat de afkeer voor de Amerikaanse buitenlandse en militaire politiek bij mij inderdaad zeer diep zit. Maar dan wel gesteund op feiten en in het besef dat mijn verontwaardiging gedeeld wordt door heel wat Amerikanen, van wie ik er trouwens persoonlijk heb mogen ontmoeten.
Je kan ook 'visceraal' ergens voor zijn, zonder je te steunen op feiten of door de feiten zorgvuldig te selecteren zodat ze in jouw dogmatisch betoog passen.
Zou het kunnen dat mensen zoals Mia Doornaert nog altijd vastzitten aan het beeld van de USA als heldhaftige bevrijder van Europa?
Historische dankbaarheid is geen reden tot een kritiekloze aanbidding.
|
