ballade van de vrolijke roker xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

de pijp in zijn knuist, het kuiltje in zijn wang

op de sloop van blauw stijfsel

lag een vrolijke dode

goedmoedig, reeds een Boeddha op rotan -

moest je geloven: die kussentjes aan

zijn hand hadden geslagen en gebroken

een man van monkelen, mompelen was

ooit een tiran van een vader, gevreesd

pijprokend in de kamer, de schemerigste hoek

de gloed van de stoof op het glanzende brons

goedmoedig toen al de pijp in zijn knuist

het kuiltje dat krulde in zijn wang

moeder gaf de borst, zijn ogen

schoven hun schuine banen van boslicht

door je wimpers, de rookzuilen

dansten voor je verbaasde blik

vrede trilde als een hemelbed

van tule en batist over deze aardse

Drievuldigheid: zoogster en zuigeling,

grootvader wakend als een kalme heerser

over wind en water en vuur en steen

schijnbaar onbewogen zoals een rode maan

over een veld van nevel de dromen hoort

van beemd en wegel en lacht met al die kuiltjes

zegt men in zijn verre wang

de pijp van meerschuim in zijn knuist, de krijtjesstreep

van zijn ondervest, de gouden ketting, zijn horloge:

bestond de tijd nog voor deze verlichte

de peluw een blanke vlek in het  duister

zijn dochter fluistert: zie maar hoe goedmoedig

hij monkelt nog, zijn vingers gekromd naar de oude

greep, het kuiltje als een wak in een vijver, zijn lippen

beweeglijk als vissen zo lijken ze wel