juffrouw Stefaniexml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

bijna zestig en onvoorspelbaar

het naspel in je hoofd: vanmorgen

terwijl je wacht op de percolator

een kleuterstem of dertig

Ave, Ave, Ave Ma-rie-ja

geen kring in kleermakerszit

nog steeds die houten banken -

daarboven, daarachter een bleek

gezicht, donker de gestalte,

een wrong in het haar, zwarte

ogen, ochi ciorni

de juf van het eerste kleuter, onze

Zwarte Piet wanneer de strenge

zuster Amanda van het derde

jou in de jutebaal wil gestopt

Hoort wie klopt daar kinderen

’t is een vreemde zeker die

verdwaald is zeker:

Sint-Nie-ko-laas, Sint-Ste-fa-nie

leg mij op uw knie

zoveel zomers op een stoel

naast de winkel van Marja Boel, zij

bad de rozenkrans voor: moeder,

buurvrouwen bromden, gonsden

mee en jij op het voetpad

staande buiten de kring

 moeder voelde zich verplicht:

je ziet een hoge toog in een

enge bedoening, de rijzige dame

reikt je een ding aan van

bruin ribfluweel, een koperen

ster boven de klep: nooit

zal je het dragen, een rode

vore in je voorhoofd

één zomer schoof je mee

de berg op van Elversele

achter het baldakijn met

pastoor en monstrans, haar

stem hoger dan een vogel bad

een rozenkrans of dertig

op beeweg naar de kapel

van Zeven Smarten, het mooiste

de ommegang,  graven en bomen

een laatste beeld: je kwam

naar het schooltje van Pieterbos

je broertje halen: bijna

onderwijzer, juffrouw, ja,

juffrouw, altijd onderscheiding

hoor je kinderen, zo flink

een kind of dertig

in een kring zowaar:

Ave, Ave, zie daar een meester

in verwording, puisten en

bril, en zij voor eeuwig

een streng, een knot, ogen

die fonkelen in het zwart

Ave, Ave, Ste-fa-nie-ja