|
racistische moordenaar of zieke mens
Zou de verdediging van Hans van Temsche even sterk op internering hebben aangedrongen mochten ze weten dat ook in onze gevagenissen een degelijke psychotherapeutische begeleiding voor handen is?
Onze gevangenissen hebben in essentie nog steeds veel weg van de Middeleeuwse 'oubliëttes': zeer letterlijk. Zodra een veroordeelde achter de tralies zit, willen wij - de maatschappij dus - hem of haar zo gauw mogelijk vergeten. Wat er verder mee gebeurt interesseert in het beste geval alleen de familieleden, de belangstelling van de maatschappij manifesteert zich pas opnieuw wanneer over vervroegde vrijlating moet worden gedebatteerd.
Het dilemma van het proces Van Temsche is in feite een vals dilemma: deze jonge man is zowel een racistische moordenaar als psychisch gestoord.
Wanneer hij niet de gepaste begeleiding krijgt, doen we niets anders dan een risico voorlopig uit de samenleving verwijderen, maar dit risico zou in versterkte vorm over x aantal jaren kunnen terugkeren. En geen enkel weldenkend mens vindt een levenslange opsluiting voor een 19-jarige een evidentie: de rehabilitatie is dus een noodzaak.
Dit geldt niet enkel voor dit sensationele geval, maar voor elke misdadiger die duidelijk symptomen van een psychische stoornis vertoont.
Men kan het zelfs ruimer zien: is ons gevangeniswezen in staat om aan heropvoeding te doen, is daarvoor het nodige personeel aanwezig, de nodige ruimte?
Waaruit de finale vraag volgt: is recidivisme een bewijs van een onverbeterlijke verdorvenheid of van onze onverschilligheid, onze 'oubliëttementaliteit?
Concreet: hoe kun je nu aan 'heropvoeding' doen met mensen die als haringen in een ton zitten opgesloten of met personeel dat alleen als bewaker is aangeworven, zonder enige bekwaamheid inzake opvoeding?
|
