toi, hypocrite
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

hypocrite lecteur,

we weten het wel:

schrijven is spreken

is poseren – tel ze samen

deze schijngestalten

van een man, lees

wat hij verduistert

zie in de bladspiegel

het verwrongen gezicht

alsof hij op de loop is

voor zijn schaduw, de

echo van die schim

waar dienen de woorden

voor dan om eerlijk

te veinzen dat men recht

in een ander zijn schoenen

staat en wankelt, zich

schuilhoudt in dit lichaam,

een vluchteling die nu

trappelt naar een laken,

een leesteken: een stem

die zwijgt voor een vleier

voor de hoop, zeg maar,

de strooier van zand

en sneeuw en licht soms:

een parkwachter die

de zwerver beschijnt en

verder zijn ronde voltooit

wie schrijft deze regels: een hand-

haver van orde die wanorde gedoogt,

een handlanger van oproer in

vezel en droom

we beseffen het wel, mon frère,

mon semblable: poseren is

het ware, het echte een schijn