Akelig Vlaanderen
Omdat ik zelf Vlaamsgezind ben opgevoed volg ik de ontwikkeling van het flamingantisme en van Vlaanderen in het algemeen met enerzijds nogal wat emotionele verwarring en anderzijds een toenemende intellectuele afwijzing. Dit is niet het Vlaanderen waar ik 30 of 40 jaar geleden van heb gedroomd.
Een opiniepeiling in De Standaard wees uit dat 80% van hun lezers akkoord gaat met gevangenisstraffen voor 14-jarigen. Onze neofascisten kunnen nog altijd beter in het opbod inzake repressieve stoerheid: zij willen kinderen vanaf 10 jaar opsluiten. Als je de lezersbladzijden in allerlei populistische kranten leest en op de interactieve websites gaat kijken, zou je kunnen vaststellen dat onverdraagzaamheid en wraakzucht de toon aangeven.
De meest gemediatiseerde 'Vlaamse Beweger' van het laatste jaar, Bart De Wever, verzint een dubieuze psychologische analyse om racisme 'begrijpelijker' te maken en kan zelf zijn haast racistische afkeer voor alles wat links is nauwelijks verhullen.
Ik heb de stickers met 'Ik ben Vlaming en daar ben ik fier op' altijd een puberaal verschijnsel gevonden. Hoe kun je trots zijn op Rubens als je zelf geen penseel kunt vasthouden of Rubens niet kunt onderscheiden van zijn tijdgenoten en nog niet eens weet in welke tijd Rubens heeft geleefd.
Al wie in onze geschiedenis iets te betekenen heeft gehad, was zowel Vlaming als Europeaan en wereldburger. 'Willem die Madocke maakte' schreef een Vlaams én een universeel verhaal.
Wat blijft in het flamingantisme van vandaag over van August Vermeylens dubbele oproep: 'more brains' en 'Vlaming zijn om Europeër te worden' (waaraan hij vandaag 'en wereldburger' zou toevoegen)?
Waar zijn de geestelijke erfgenamen van Maurits Coppieters: jarenlang NCOS-voorzitter en sterk geëngageerd voor de Derde Wereld en samen met Norbert Debatselier onze eerste andersglobalist - zie 'Het Sienjaal'. Een open geest, een solidaire geest: volgens de tenoren van het huidige Vlaamse front ongetwijfeld veel te links.
En zonder twijfel wordt het discours van de populisten gedragen door een meerderheid bij de bevolking: een meerderheid van beleggers, Benidormbedevaarders en fiscale foefelaars. Kortom, een meerderheid die foert zegt tegen de ware, beschamende problemen: de uitsluiting van steeds meer armen en rechtelozen.
En, uiteraard, wie er niet blind voor is, merkt dat het openbaar debat wordt gemanipuleerd: kijk maar welke onderwerpen continu aan bod komen en welke niet of nauwelijks. Als een redactie voortdurend zelf beslist over welke items hun lezers of kijkers mogen stemmen of hun mening ventileren, dan gaat het om orchestratie en niet om een neutrale weergave van wat er leeft. Vlaanderen en Wallonië lijken twee ijsschotsen die steeds verder van elkaar wegdrijven, maar betreft het hier een natuurlijk en onvermijdelijk proces dan wel het gevolg van eenzijdige berichtgeving en demagogie - zie het imago dat Joelle Milquet opgekleefd krijgt in de meeste Vlaamse media.
Dit is een akelig Vlaanderen. Het wordt meer dan tijd dat ons landsdeel zijn andere gelaat toont: een gezicht zonder verkramping met een blik die verder reikt dan de eigen navel. Een Vlaanderen met een visie die essentie onderscheidt van futiliteiten, die menselijke waardigheid belangrijker acht dan taalvetes en communautaire geldstromen. Een Vlaanderen dat geen betonnen littekens kerft in eigen vel. Een Vlaanderen dat zichzelf niet opsluit achter de tralies van zelfgenoegzaamheid, arrogantie en consumentisme: Eigen Buik Eerst.
Vandaag is het zover gekomen dat het enige Vlaanderen waar ik nog vrede mee kan nemen een zeldzaam bos is, zoals Gezelle schreef: 'alleen en van geen mens gestoord.'
