bloeddiamant
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

dagelijks zift je woorden

en hoe weinig schittert

op het raster, hoe vaak

hoor je het gerammel van

lege kannen op een melkkar

zo troosten ze: onvermoed

loop je weer door het straatje

over het grindpad, naast

het geklepper van paarden-

hoeven op kasseien

groter rumoer bestond

toen niet, tenzij op zondag:

de donderpreek, de loeiende

steekvlam uit de muil

van duivels

buiten vloek en verdoeming

begon het veld en donkere koeien

in nevel: loeien was een woord

om mee te leven, het geluid

van roerig bloed en drogend

speeksel, soms een groet

van een mollige buurvrouw,

meestal alleen de sonore

verre hoorn van een boot:

er moest een haven zijn, om

een volgende bocht, een onder-

komen in een later jaar,

een lichaam even warm, even

veelzijdig als een woord,

de bloeddiamant op een lip,

de lange lettergrepen van

gestamel, de bevende

syllabe: o

het kortste woord en geen

ander kon zo duren