volkshuis of volksgazet?
Volgens Yves Desmet (zie De Morgen van maandag) moet de SP.a om te bekomen van haar verkiezingsdebacle zeker niet terug naar de volkshuizen. Omdat 'de gewone man' het ook niet weet en omdat de vroegere succesrijke leiders evenmin de volkshuizen plat liepen.
Dat kan waar zijn. Maar getuigt het niet van navelstaarderij om de oorzaken van de electorale afstraffing alleen of in de eerste plaats in eigen rangen te gaan zoeken?
Analyseer het succes van de overwinnaars en je ziet drie dominante thema's: het communautaire opbod, de veiligheid (meer gevangenissen) en belastingverlaging (of vlaktaks). Op geen van deze thema's heeft SP.a bij monde van voorzitter Vandelanotte hoog ingezet.
CD&V presteerde het om in de goeie ouwe traditie van de CVP-kwal (dixit Louis Tobback) tegelijk mee te gaan in de belofte van een lastenverlaging en hogere uitkeringen en meer investeringen in de zorg te beloven. Dit werd door het publiek blijkbaar geslikt, zoals het succes van LDD er eveneens vlot in ging ook bij 'de gewone man'.
Hoe is dit te verklaren?
Mijns inziens vooral omdat onze Vlaamse media in hoge mate rechts zijn en continu, letterlijk elke dag, ruimte bieden aan rechtse en zelfs extreem-rechtse boodschappen en omgekeerd van de Waalse socialisten hun geliefkoosde doelwit hebben gemaakt. Oproepen tot solidariteit tref je aan in de publicaties van de christelijke vakbond, maar niet of nauwelijks in de meest gelezen kranten.
Waarom kan men vandaag beweren dat de publieke opinie steeds verder opschuift in de richting van het separatisme: lees de opiniebladzijden en de lezersrubrieken (ook op het internet) en je stelt vast dat reeds sedert het begin van de electorale campagne het communautaire allesoverheersend aanwezig is - alleen onderbroken door sensationele items zoals het proces van Temsche of steekpartijen.
Vandaar de titel boven deze tekst: het socialisme moet wellicht niet terug naar de volkshuizen, maar moet wel meer aanwezig zijn in de media met wervende boodschappen. En daarvoor heb je inderdaad charismatische figuren nodig à la Stevaert of Van Miert en geen academische droogstoppel die juiste analyses maakt maar geen enthousiasme kan opwekken.
Trouwens, de Vlaamse ecologisten zijn in hetzelfde bedje ziek: hun resultaat was gezien de huidige contekst niet echt een succes. Links is dus vandaag geen succesverhaal, niet in Vlaanderen en nagenoeg nergens in Europa.
Wanneer de massamedia constant berichten uitsturen van negativisme en bedreigingen allerhande is de kans groot dat mensen zich uit angst terug plooien op zichzelf of hun vertrouwen schenken aan leiders die zekerheid beloven.
(En tussen haakjes: als rood en groen niet in staat zijn om tot een samenwerkingsakkoord te komen dan zouden zij op zijn minst een niet-aanvalsverdrag moeten sluiten: ieder conflict tussen beide is energieverspilling en beide zouden moeten beseffen dat energie in deze tijd een kostbaar goed is.)
De opgave voor links lijkt me erin te bestaan de bevolking ervan te overtuigen dat de grootste zekerheid of veiligheid te vinden is in de solidariteit. De uitdagingen van vandaag en morgen kunnen we enkel aan door samenwerking, door herverdeling, door het streven naar 'kansengelijkheid' wat het modewoord is voor rechtvaardigheid.
Dit begrip is het historische hart van het socialisme en om het wat pathetisch uit te drukken: dit hart moeten we horen kloppen in de media. Niet als theater maar op een geloofwaardige manier.
