Götterdämmerung
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

toen was het donker

uit klonters en klieders

van raadsel en angst

boetseerden ze beelden

bedachten de namen

Jahweh, Quetzalcoatl

aanbaden een steen

geslingerd naar de aarde

het duister is gebleven

in dromen, in het handschrift

van een afscheid: nog steeds

het raadsel, de onverklaarbare

pijn, droefenis vroeg om

een reden en geen klonk zo

meeslepend als de oude namen

met ontzag en verlaten

als kinderen keerde men weer

naar steen en zuil, legde

een vinger in de groeven

der tekens, las het onuitsprekelijke

in een voorgeschreven woord

men duizelt in het licht

in de hoogtevrees van een oordeel:

handel en wandel naar eigen wet

schrijf stenen vol, richt ze op

als een toren, een baken

van herkenning wanneer je weerom

van beeld en lichaam verlaten

de donder hoort, de bliksem ziet

krassen in de zwarte schors

van de hemel – weet dat alles

een boom is en jij van wortel

en vrucht een vezel: vast en

vloeibaar, veranderlijk

volgens seizoenen, uren

je bent van het weefsel

dat licht zuigt uit het duister

adem haalt uit het ademloze

je hebt de klieders, de klonters:

boetseer je evenbeeld, schrijf

onder je geschiedenis je eigen naam