|
Herremans en Brouwers: één front?
In De Morgen van woensdag gaat Jean-Marie Dedecker in zijn bekende stijl tekeer tegen de veroordeling van gewezen triatleet Marc Herremans wegens 'uitkeringsfraude'.
Bestaat er geen verband tussen deze affaire en de zaak Jeroen Brouwers: in beide gevallen lijkt het me te gaan om een gegarandeerd basisinkomen.
Een vervanginsinkomen is wat de term zegt: het dient om het verlies van een gewone verloning op te vangen. Wie het cumuleert met inkomsten uit een economische bedrijvigheid heeft er geen recht meer op.
Is dit geen aanleiding om het Vivantprogramma eens van onder het stof te halen: een basisinkomen voor iedereen of men nu werkt in de economische betekenis van dat woord of niet. Er zijn immers tal van activiteiten waar geen leefbaar loon tegenover staat en die niettemin zinvol en waardevol voor de samenleving kunnen zijn: mantelzorg, allerlei vrijwilligerswerk en ambitieuze projecten in de sportieve of artistieke sector.
Om moreel aanvaardbaar te zijn moet dit verzekerde basisinkomen boven de Europese norm voor armoede liggen, de belastingen moeten verschuiven van productie naar consumptie wat betekent dat deze hervorming alleen een kans op slagen maakt als ze minstens in heel de EU wordt doorgevoerd. Anders gaan de Belgen massaal inkopen in het buitenland of via het internet. Roland Duchatelet kan hierover meer vertellen. En of het zou leiden tot een meer rechtvaardige samenleving wens ik te betwijfelen.
De vraag is echter of de gemeenschap alle exorbitante projecten moet ondersteunen. Marc Herremans lijkt me geen oplichter maar persoonlijk deel ik de mateloze bewondering van Dedecker voor Herremans niet, hij komt me voor als de incarnatie van een prestatiecultus koste wat het kost. Met sympathie maak ik me zorgen over de schade die hij met zijn exploten aanricht aan zijn eigen lichaam.
In deze tijd van onthaasting en noodzakelijke versobering zou men zich eindelijk eens mogen bezinnen over het essentiële en het valt te betwijfelen of toejuichingen en adoratie van de massa daarbij horen. Of projecten die stukken van mensen kosten en alleen dienen om de drang te bevredigen om zichzelf en anderen te overtreffen. Wie 'boven de middelmatigheid wil uitstijgen' (dixit Dedecker) louter om zich van de middelmatigen te onderscheiden moet ofwel zelf instaan voor deze ambitie ofwel zich laten sponsoren door privé-personen. De gemeenschap heeft het recht om te eisen dat ambitie een maatschappelijke relevantie heeft alvorens daarin te investeren.
Het oeuvre van Brouwers bezit deze relevantie onmiskenbaar, een rally die een of ander tropisch woud vervuilt of opschrikt met lawaaierigheid niet.
De tijd van 'the sky is the limit' is voorbij, al blijven er neoliberale politici en hyperindividualisten die dit niet begrijpen.
|
