|
een zeehond in een toren
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
schrijven was altijd toch
meesterlijk misbegrepen
zijn, een zeehond die
danst naar de knuppel
en wonen in de razernij
van zwijgen aan de
overkant, een nacht
waarin de omsingeling
wordt voltrokken
soms komt een enkeling
met ijspriem, een witte vlag
die de schedel zegent
de toren toewuift als één
die vreedzaam nadert
en er zijn geen poorten
meer die open slaan, geen
bot op overschot om uit
zichzelf te splijten
zeg maar: zelfbeklag
is de ergste zonde, zie
het blad dat naderbij
schuift als een rietpluim
een ruiter die zwaait
al met jouw vaandel
vind de woorden dan
laat het gif in de drinkput
aan rat en wandluis
dans maar over de vlakte
er is geen andere knuppel
dan jouw eigen schaduw,
de razende die zwijgt
|
