waterlelie en d(w)aas
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

woorden, ja, met woorden

kun je om, wijze soms

die wijzen: zo moet je

lopen, daar ligt je weg

dan kom je haar tegen:

een moeder met meisjeshuid,

een exotische schone die

jou aanstaart, wacht op

een glimlach, een gebaar

en weer loop je de woorden

voor de voet, haken letter-

grepen in elkaar: je had,

dacht je, nochtans geleerd

om toe te zien en voorbij

te gaan, gelaten zoals een

boom ritselt in de regen,

vreedzaam meedraait

op de schijf van de aarde

een donkere blik, de lichtvlek

van een hals, en de haan

kraait ten zoveelste male

het lichaam verloochent

de wijze en zijn leer: leg je

handen open als een waterlelie

in de zegen van het licht

onder gezang van vogels:

rukt een bloem soms aan

haar wortels ter verovering

zij ligt daar met open

aangezicht, wacht of ze bestoven

wordt, sluit de oogleden en

roert niet meer, deelt haar

ontroering met de zwijgende nacht