de schaatsers
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

in ouderwetse winters vroren de vijvers dicht

van de zomerverblijven

mochten de poorten en traliehekken open

we schaatsten,  ontdekten

een wereld als een Verboden Stad:

paviljoentjes op hoge poten

houten bruggen gebogen

als een opgetrokken wenkbrauw,

een balustrade waar je een gele

of roze parasol bij dacht en sarongs,

kimono’s als klaver en klaprozen van zijde

we zagen de vissen onder het ijs die naar ons

opkeken traagjes happend,  bellen

blazend als misnoegde morsetekens

langs de oevers van brekend kreupelhout en bramen

leek de bodem  betastbaar en grijpbaar kropen

bleekbruine en rozige kreeftjes

over de wirwar aan wortels

van plomp,  polderkaars en waterlelie

we waren een paar weken rijk: werkvolk

uitgelaten binnen gemogen op een buitengoed –

in de stilte van de winter galmden de gilletjes

kinderen die zochten naar evenwicht

en de ouderen gleden statig en trots

het ijs kraakte,  knarste gelijk de tanden

van een jaloerse god: we schreven haakse

heilige namen en achten, de tekenen

van een eindige liefde bij de wijdere

van de oneindigheid