Anne Frankboomxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

stamelt de kastanje:

raak me niet aan?

is niet het kruidje-roer-

me-niet steeds de eeuwige

stem die moppert om een

likdoorn, voorbij loopt

aan verbrijzelde schedels?

kom eens kijken, al wie meent

de last van de wereld te dragen

op weerloze schouders, allen

geschandvlekt door de geschiedenis

kom naar de kade van Pest

An die Schöne Blaue Donau

een lint van rode zijde

toen in dat uitzinnige jaar

zie, de laarsjes van dames,

de molières van een meisje,

de plompe bottines van

een vader, een zoon

in brons, egaal in brons,

metaal langs het water

brons moppert niet, het ruist

niet eens, het glanst in regen

en zonlicht, het treurt niet

om een zieke boom, alleen

van zieke geesten wil het

getuigen, van 600 000

omgehakt in één jaar

zo stamelt de kastanje,

zo rekent het meisje dat

vandaag een dame zou zijn:

indien, indien men op tijd

opkeek van eigen likdoorn,

schreeuwde om bijl en schedel,

indien men op de juiste dag

de geur opsnoof van een vlag