|
Rik van Looy
In het zoveelste sensatiestuk over doping in de wielersport noemt Walter Pauli Rik van Looy een 'berucht dopeur'. Mocht dit waar zijn dan is doping toch verschrikkelijk gezond: hoeveel 73-jarigen lopen er nog bij als de Herentalse Keizer?
Zijn beloftevolle kleindochter kan hem nauwelijks volgen op haar koersfiets. Ongetwijfeld omdat grootvader nog altijd slikt en spuit: zo ziet hij er wel uit.
Terwijl sportjournalisten blaken van fitheid en gezondheid dankzij alcohol, sigaretten en sterrenrestaurants.
Intussen zijn er duizende Belgen die hun ziekenhuisrekening niet meer kunnen betalen, maar daar besteedt De Morgen geen twee volle pagina's aan. Je zou zo eens kunnen verdacht worden van linkse sympathieën.
Aanvulling:
Gisteren heb ik nog eens overdacht waarom verarming en sociale uitsluiting zoveel minder aandacht krijgen in onze media als doping:
- armoede beantwoordt minder aan de sensatiezucht en doet dus minder kranten verkopen, maakt geen verhitte discussies los aan een cafétoog.
-de schuldvraag ligt totaal anders: beelden en berichten over armoede kunnen ons welgestelden wijzen op onze eigen verantwoordelijkheid, ze kunnen ons een onbehaaglijk gevoel van enige schuld bezorgen. Bij doping bevinden de boosdoeners zich duidelijk aan de overkant en zijn wij de moreel zuiveren, ons kan niets worden aangewreven want wij nemen allerlei middeltjes maar toch zeker geen doping?
Om die redenen is de 'overexposure', het overbelichten van het dopingprobleem in pers en tv-uitzendingen een gemakkelijkheidsoplossing en een vorm van populisme of demagogie: het leidt de aandacht af van wezenlijke vraagstukken zoals de sociale rechtvaardigheid en de (on)menswaardigheid van het bestaan.
De opgave van de media is juist noodzakelijke veranderingen in de geest van het publiek als noodzakelijk te doen aanvaarden zodat een en ander in beweging komt. Morele vraagstukken gaan in de eerste plaats over onszelf: in welke mate en op welke domeinen schieten wij tekort tegenover de moraal die wij in woorden belijden - de christelijke, humanistische of socialistische - en de splinter zien in het oog van de andere is zoals men weet niet de eerlijkste keuze Daarom noem ik Mister Proper Jacques Rogge een hypocriet en farizeeër: hij strijdt rabiaat tegen doping maar gaat met zijn organisatie naar een land waar de mensenrechten aan de lopende band worden geschonden zonder enige voorwaarde op te leggen.
De gadgets die volgend jaar op de Olympische Spelen zullen worden uitgedeeld zijn gemaakt in onmenselijke arbeidsomstandigheden tegen een hongerloon. Het gaat om prioriteiten: wat is voor jou het meest essentiële?
|
