ne te fâches pas quand tu pars. Fanny Ardant in Le Colonel Chabert xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
ga niet woedend van me weg
ik moet je nog onthouden
als een hoofd dat op een kussen lag
het ei dat in warmte openbrak
wanneer de regen een woedende
roffelde op het dak
als een zwijgen in een zetel
wanneer de radio speelde
of dat plaatje van toen ik jonger was
en je zei: het klinkt als mosselen in een ketel
als een stap die terugkeerde
op de trap omdat je weer eens
je autosleutel was vergeten
en grijnsde om wat Freud daarover leerde
ik moet je nog onthouden
als een lijkbleke
in een lege kamer overgeleverd
aan een witte schort aan het koude
watersoepje in je bord
ga niet woedend ga als vroeger
een lachende op een fiets
wuivend naar de boten
en lachend om niets
voorlopig verloren in een bocht
voorbij het wuiven van het koren
ik hou je bij de hand
al glijd je door mijn vingers
een hijgende schaduw
in die zomernacht
dat we het deden op het strand
als het donkere kuiltje in de morgen
vóór het opschudden van het kussen
als de geur van sokken in een builtje
die oploste in de regen
een muisjesregen die trippelde door de heg
en de heg verwijdde zich voor mijn ogen
tot het wuiven van wouden
ga niet woedend van me weg
zo wil ik jou niet onthouden
|