Tot de Franse tijd was Obbicht een vrije rijksheerlijkheid die deels tot het graafschap Loon en deels tot het hertogdom Gelre behoorde. In de loop der eeuwen is Obbicht meerdere malen door rampen getroffen. In 1643 is het dorp waarschijnlijk geheel door een vloedgolf van de Maas weggevaagd. De naam Obbicht ging toen over op het gehucht Overbroek, dat op de plaats van het huidige dorp lag. Dat werd in 1825 op enkele huizen na, geheel door brand verwoest. In de beeldbepalende molen uit 1904 zijn twee gedenkstenen aangebracht. De grootste herinnert aan de grote brand van 1825, die uitbrak in de papiermolen, die tevens het geboortehuis was van de schrijver Pieter Ecrevisse. De andere steen bevat een tijdvers waarvan de hoofdletters, gelezen als Romeinse letters, het jaar 1985 vormen. Langs de weg naar Nattenhoven staat een gedenksteen voor Pieter Ecrevisse, geplaatst ter gelegenheid van de herdenking van diens honderdste sterfdag in 1979. Even voorbij deze gedenksteen ligt het kasteel dat uit 1780 dateert en dat na een alles verwoestende brand in 1954 volledig gerestaureerd is, dankzij het werk van de huidige bewoners.
Onze wandeling vandaag vertrekt bijna aan het kasteel van Obbicht.
Het eerste Kasteel Obbicht stamde uit de middeleeuwen. In 1585 werd op de plaats van het oude kasteel een nieuw huis gebouwd, maar dat brandde in 1710 grotendeels af. Men overwoog restauratie, maar in plaats daarvan werd in 1780 op de voorhof van het oude kasteel een nieuw landhuis gebouwd. De resten van het oude kasteel zijn nog zichtbaar in de kasteeltuin. Tijdens de Tweede Wereldoorlog brandde het linker dienstgebouw uit. In 1954 werd het toen al tamelijk vervallen kasteel opnieuw geteisterd door brand. De bouwkundige staat van de diverse bouwdelen was inmiddels zo slecht dat sloop de enige oplossing leek, doch de eigenaar besloot in 1975 tot restauratie van het complex, een proces dat in 1988 voltooid werd.
We wandelen verder en komen zo aan de “KingBeek” een prachtige beekvallei.
We komen aan 'De Jodenberg' te Grevenbicht. De overledenen zijn begraven op en rondom een oude Romeinse tumulus (grafheuvel) uit de tweede eeuw. Anno 2008 zijn er 12 grafstenen bewaard gebleven, waarvan 5 op de heuvel en 7 eromheen. Op de heuvel zullen echter veel meer mensen zijn begraven, ook niet-Joden. Grevenbicht had een zeer kleine, maar wel zelfstandige Joodse gemeente met een eigen synagoge aan de Weidestraat. Begin 20ste eeuw was de Joodse gemeenschap van Grevenbicht te klein om zelfstandig verder te kunnen gaan en werd ze bij Sittard gevoegd. Bij de plaats waar de synagoge heeft gestaan staat sinds 1995 een monument van M. Jaspers. De begraafplaats wordt onderhouden door de plaatselijke overheid en is vrij toegankelijk. We wandelen verder en komen zo aan de “Berghaven” een binnenhaven voor boten en woonboten, we wandelen voorbij.
Wat verder komen in het kleine Schipperskerk. Het kerkje word niet meer gebruikt voor de kerkdiensten en er woont een kunstenaar in. Weer verder langs velden en weilanden, we komen voorbij de windmolen. Wat verder wandelen we over de Dijk en komen zo aan de Grevenbichtermolen (of Kingbeekmolen) is een watermolen. De molen ligt op de Kingbeek en was oorspronkelijk een onderslagmolen. Het onderslagrad van de oorspronkelijke molen had een middellijn van 8,20 m en een breedte van 0,44 m. Met deze middellijn behoorde het waterrad van deze molen tot de grotere raderen in Limburg. In de tweede helft van de 19e eeuw werd dit rad enkele malen vernieuwd, waarbij de schoephoogte telkens werd aangepast. In 1887 werd Elisabeth Baken te Venray de nieuwe eigenaresse. Zij kocht de molen voor haar zoon Frans Roelofs, die toen molenaar-pachter was van de Armenmolen in Nieuwstadt. Bij een verbouwing door Roelofs, nog in hetzelfde jaar 1887, is het waterrad, vervangen door een verticale Girard-turbine. In 1893 werd ook door Roelofs een tweede hands 24 pk Grasso stoommachine uit 1877 geplaatst.
De ketel raakte in 1926 door een hoge waterstand zodanig beschadigd dat hij door het Stoomwezen werd afgekeurd. De schoorsteen bij het huidige molengebouw herinnert nog aan de periode dat er op stoom werd gemalen. In 1916 kwam de molen in handen van Henricus Roelofs. Zijn zoon Willem Roelofs zou de laatste molenaar zijn die de molen in bedrijf hield. Zo zou deze familie de molen meer dan 70 jaar in bezit hebben. Van de twee 16-er maalkoppels is er nog een aanwezig. Een van beide koppels is in 1950 verwijderd om plaats te maken voor een kleine elektrische hamermolen. Hoewel het maalbedrijf rond 1960 is gestopt, is de molen nog steeds maalvaardig. We wandelen een heel eind langs de Maas, we wandelen door het natuurreservaat Maasvallei-Elba.
Hier komen we de runderen en paarden tegen die in het natuurreservaat grazen. We komen aan het Monument van Willem van Oranje aan de Maas en wat verder eindigt onze wandeling.
WEIHNACHTSMARKTWANDERUNG. / LES RAPIDES LIMPERTSBERG. / STADT LUXEMBOURG. 19/12/2015.
WEIHNACHTSMARKTWANDERUNG.
LES RAPIDES LIMPERTSBERG.
STADT LUXEMBOURG.
Vandaag wandelen we in Luxembourg Stad. Het is al een tijdje geleden dat we hier nog eens gewandeld hebben en onze vriend Léon nog gezien hebben, daarom deze wandeling door de oude stad en langs de kerstmarkten.
Werelderfgoed van de UNESCO.
De oude stad Luxemburg, die in het jaar 963 werd gesticht, werd in de 16e eeuw vanuit de legendarische Bockfelsen tot één der sterkste vestingen van Europa uitgebouwd. In de 17e eeuw ontstonden de Kazematten, een ondergronds gewelf dat dienst deed als bescherming tegen militaire aanvallen.
Ondanks de ontmanteling van de waterkering in de 19e eeuw, zijn delen van de vesting bewaard gebleven en kunnen in het kader van vakantie in Luxemburg bezichtigd worden. Zowel de vesting als de oude stad maken sinds 1994 deel uit van het UNESCO-wereldcultuurerfgoed. Het bolwerk van Luxemburg is dan wel een heuse school geweest voor de Europese militaire architectuur, maar heeft in de loop van zijn bestaan heel wat eigenaars gekend. Italiaanse, Spaanse, Belgische, Franse, Oostenrijkse, Hollandse en Pruisische ingenieurs hebben hun steentje bijgedragen aan de geleidelijke uitbreiding van de vestingwerken. Indrukwekkende overblijfselen getuigen hiervan! Een buitengewoon netwerk van 23 km ondergrondse galerijen, de welbekende kazematten (bunkers), gehouwen in de rotsen, zijn de belangrijkste trekpleister van de stad.
Het groothertogelijk paleis, woonplaats in de stad van de groothertog, pakt uit met een bijzonder mooie voorgevel in Vlaamse renaissancestijl (16de eeuw). Het majestueuze interieur en de feestzalen worden alleen in de zomer opengesteld voor het publiek. In de kathedraal Notre-Dame, vormt het oksaal uit de XVIIde eeuw een contrast met de glasramen uit de 20ste eeuw. De middeleeuwse huizen van de buitenwijken combineren op harmonieuze manier de architecturale avant-garde van de hoogvlakte van Kirchberg met de buurt van de Europese instellingen.
We wandelen door deze prachtige stad met zijn bijzondere huizen en gebouwen. Vooral de vestingwerken zijn indrukwekkend en de zorg die ervoor gedragen word is indrukwekkend. We genieten van de wandeling, de brouwerijen die waar we langs gaan een van de prachtige gebouwen is zeker Brouwerij “Big Beer Company” met zijn hoge schouw en prachtige gebouwen gelegen aan de oevers van de Alzette. Een andere gebouw is de oude brouwerij Mansfield. We wandelen door de oude stad indrukwekkend torens en muren, langs de oude kazerne.
Wat later komen we aan het station met zijn twee rotondes, dan door het centrum langs de kerstmarkten, gezellig om door et wandelen. Het is een prachtige wandeling die ons vele mooie zichten opleverden. Prachtige gebouwen en mooie plekjes in de hoofdstad van Luxemburg. Zeker als de avond invalt en de duizenden lichtjes de stad verlichten, bij de aankomst heeft onze vriend Léon nog een verrassing voor ons een pakket Luxemburgse wijn. Wat een fijne wandeling en blij oude vrienden te zien.
EINDEJAARSTOCHT. / DE LOONSE TSJAFFELEERS. / GORS-OP-LEEUW. 14/12/2015.
EINDEJAARSTOCHT.
DE LOONSE TSJAFFELEERS.
GORS-OP-LEEUW.
Vandaag wandelen we in Gors-op-leeuw, het kastelendorp van Borgloon, niet minder dan 4 kastelen op het grondgebied.
• Het Kasteel van Gors is het belangrijkste kasteel van Gors-Opleeuw. Het heeft een U-vormige kern uit de 17e eeuw dat aan drie zijden omringd was door grachten. Het kasteel werd volledig verbouwd in 1820 in laatclassicistische Empirestijl. De ronde toren dateert uit 1923. Het kasteel werd in 1986 beschermd als monument. De bijbehorende kasteelhoeve werd in 1865 afgebroken en even verderop opnieuw opgebouwd naar de oude plannen. Ook de hoeve werd in 1986 beschermd.
• Het huidige Kasteel van Opleeuw dateert uit 1874 en werd op dat ogenblik opnieuw opgebouwd in neobarokke stijl naast het vroegere kasteel dat ruim driemaal groter was en eveneens een 17e-eeuwse U-vormige kern had met grachten errond. Het kasteel werd in 2004 samen met de kasteelhoeve beschermd als monument. De omgeving van het kasteel werd dat jaar eveneens beschermd als dorpsgezicht.
• Het Kasteel Haagsmeer dateert uit 1890 en was het jachtpaviljoen van het kasteel van Opleeuw. Het kasteel werd verbouwd in 1958. Naast het kasteel ligt de kasteelhoeve uit de 18e eeuw. De vierkantshoeve De Oude Winning in de onmiddellijke nabijheid van het kasteel Haagsmeer werd in 2004 als monument beschermd. De omgeving van de hoeve werd beschermd als dorpsgezicht.
• Het Kasteel Bellevue werd in 1764 gebouwd door de jongere broer van de toenmalige heer van Gorsleeuw en ligt aan de rand van het Bellevuebos. Het kasteel werd eveneens in 2004 beschermd als monument.
Op onze wandeling vandaag kunnen 3 kastelen zien. Maar ook het prachtig Haspengouwse landschap. De oude hoeven en het dorpsplein, het kasteel de pomp en de manege uit derde kwart 19de eeuw, oorspronkelijk behorende tot het kasteeldomein. Oorspronkelijk witgekalkt bakstenen gebouw; gepikte plint; hardstenen lijst; gevelsteen met voorstelling van een steigerend paard. Steunberen aan de beide zijkanten. In de voor- en de achtergevel telkens een halfrond raam met metalen roedeverdeling. Rechthoekige poort in vlakke hardstenen omlijsting met schamppalen. Erlangs het monumentaal bakhuis uit begin 19de eeuw, de deuropening met fraai gesculpteerde sluitsteen in régencestijl; geprofileerde posten. In het witgekalkte interieur twee gepikte bakovens en mutsaardsen berging. Bakstenen tongewelf; twee trekijzers verankerd in de buitengevel. Wat verder het dorpsplein met zijn gietijzeren pomp. We wandelen voorbij het kasteel en langs het park met vijvers en een houten brugje dat het eiland met de rest verbind.
We komen ook nog langs een paar mooie vakwerkhuizen. Verder langs kasteel Haagsmeer, Oude Hoeve en kasteelhoeve, vandaar langs de steenweg naar Kerniel en zo terug naar Gors-op-Leeuw.
40E MARCHE DES FOURONS. / LES MARCHEURS FOURONNAIS. / REMERSDAEL-FOURONS. 13/12/2015
40E MARCHE DES FOURONS.
LES MARCHEURS FOURONNAIS.
REMERSDAEL-FOURONS.
Met 287,5 meter hoogte vormen het Stroevenbos en de Reesberg bij Hagelstein niet alleen de hoogste punten van Voeren, maar ook van heel Vlaanderen. De kern van Remersdaal zelf ligt in een zijdal van de Gulp. Tot Remersdaal behoren ook het Hagelstein en het gehucht Opsinnich (ook wel Obsinnich). Ten noordoosten van het dorp ligt het Beusdalbos op het Plateau van Crapoel, waar de Tunnel van Remersdaal onderdoor gaat. Aansluitend op de tunnel ligt ervan ten noordwesten het Viaduct van Remersdaal om het diepste deel van het Gulpdal over te steken.
Wij vertrekken met onze wandeling aan de in 1876-1879 gebouwde kerk. We klimmen het dorp uit om zo een prachtig zicht te krijgen over Remersdael. We wandelen verder en komen langs verschillende oude boerderijen. Het is prachtig wandelen en in de dalen hangt er mist, toch een mooi zicht. Dan wandelen we over de oude spoorwegzate deze ligt wat hoger dan de rest van het landschap. Waardoor we mooie zichten hebben op de omgeving zoals de prachtige kasteelhoeve. Verder over de RaVel Ligne 38 die ons naar Hombourg brengt. Zo komen we aan het station van Hombourg.
Station Homburg is een voormalig spoorwegstation langs spoorlijn 38 in Hombourg, een deelgemeente van de gemeente Plombières. Na de sluiting van het station bleef het terrein er jarenlang verwaarloosd bij liggen totdat het in 1981 samen met ruim 1 kilometer spoorlijn werd verkocht aan een particulier die er een spoorwegmuseum wilde starten. Daartoe werd het gebouw gerestaureerd en de spoorlijn tot aan spoorlijn 24 te Montzen werd in 1999 opnieuw aangelegd door de eigenaar van het station. Tegenwoordig is het voormalige station ingericht als horecazaak. Wij nemen even de tijd om een kijkje te nemen naar het vele oude spoor materiaal.
Wat verder komen in het centrum van Hombourg langs het voormalig gerechtshof van de heerlijkheid Hombourg. Dan weer verder door de prachtige natuur en we steken de spoorweg over. We wandelen vandaag op de taalgrens. Zo komen we in Teuven. Bij Burg “Notre Dame” is de laatste controlepost. Nog even en we zijn terug in Remersdael waar onze wandeling eindigt.
Ondanks het slechte weer lichte regen en mist hebben we toch kunnen genieten van een mooie wandeling.
ALDEN BIEZENTOCHT. / DE DEMERSTAPPERS. BILZEN. / RIJKHOVEN-BILZEN. 06/12/2015.
ALDEN BIEZENTOCHT.
DE DEMERSTAPPERS.
BILZEN. RIJKHOVEN-BILZEN.
Alden Biesen is de naam van de vroegere landcommanderij van de Duitse Orde in Rijkhoven, Bilzen en tot 1795 de hoofdzetel van de balije Biesen. Alden Biesen is nu uitgebouwd tot een cultuurcentrum van de Vlaamse Overheid.
De architecturale uitwerking van het geheel geeft blijk van een verrassende dualiteit tussen enerzijds een middeleeuwse besloten waterburcht met krijgskundige betekenis en anderzijds geeft het geheel vorm aan een weids openliggend classicistisch opgevat kasteel. We vertrekken met de wandeling aan het kasteel en we wandelen zo het dorp in, langs verschillende oude boerderijen. We komen zo aan de bijzondere oude boerderij “Martine Nele” alleen de inrijpoort van 1893 is nog , maar de overige gebouwen zijn ook bijzonder door de opbouw van de speklagen van Mergel en baksteen, voordat het schoolgebouw er was werd hier ook nog les gegeven.
Wat verder op het pleintje de kapel en dan wandelen we de velden in. Wat verder wandelen we op het fietspad. Een prachtig stukje natuur. Weer verder door de velden en in d everte zien we het apostelhuis van Alden Biezen. Aan de oostzijde van de Maastrichterallee zien we het poortgebouw, met links het Apostelhuis (nu taverne en tentoonstellingsruimte). Het gebouw rechts van de poort naar Maastricht is de Trompetterswoning, waar de poortwachter verbleef.
Weer een stukje verder door en langs de velden en weilanden. Wat een prachtig weertje de blauwe hemel en de zon volop van de partij en van de winter nog nergens een spoor het lijkt wel lente. Dan wandelen we langs het wandelpad dat naar Alden Biezen leidt. Over het plankenpad en over de vijver wandelen we langs de boomgaard zo terug naar ons vertrek. Een mooie en afwisselende wandeling in en rond Alden Biezen.
Wellen is altijd een agrarische gemeente geweest, maar hoe langer hoe meer werd de fruitteelt gecombineerd met het wonen in de gemeente. Vooral na de Tweede Wereldoorlog. Verder is er ook een stroopfabriek in Vrolingen die nog volledig op de traditionele manier te werk gaat.
We verrekken met de wandeling en in Wellen kom je nog vele vakwerkhuizen tegen. Vandaag komen we er een paar tegen. Maar vooral komen we veel natuur tegen. We wandelen nu naar Vrolingen, tegenwoordig is Vrolingen bekend vanwege de stroopstokerij Bleus, die sinds 1843 in bedrijf is en ook tegenwoordig nog produceert op ambachtelijke wijze. De inrichting van de stroopstokerij (stookinstallaties, persen en dergelijke) is waardevol. De aanwezigheid van een stroopstokerij is terug te voeren op het aanzienlijke belang van de fruitteelt (appels, peren) in dit gebied. Dan wandelen we het veld in, rustig langs de veldwegen, de velden ogen nu wel kaal. Dan wandelen we naar het centrum van Wellen waar de controlepost is.
Na de rust komen we aan de Wellenmolen. Het huidig molenhuis dateert van 1775. Het is samen met het 20e-eeuwse woonhuis onder één zadeldak verenigd. Alhoewel de molen sinds 1973 buiten werking is, is ze nog steeds maalvaardig: ze maakt deel uit van het Vlaams industrieel erfgoed. De molen is een graanwatermolen van het onderslagtype met een molenrad van 5 meter doorsnede. Bij één omwenteling van het molenwiel draait de molensteen 12 keer rond. Voorbij de molen en dan is er de Broekbeemd die pal in het centrum van Wellen ligt.
Een prachtig stukje beemd met als parel op de kroon een voor Vlaanderen zeer zeldzaam natuurtype, het kalkmoeras. Richting Alken snijdt dan weer de Grote Beemd door het dorp, een valleigebied waar het goed toeven is en het woongebied van een Europees bedreigde soort, de kamsalamander. En wij beheren nog een derde natuurgebied, de Ulbeekse bossen. Een bosrestant die je nog kan terugvinden op de oude kaarten van Feraris. Dit schitterende eiken-haagbeukenbos is dan weer van een heel ander type natuur. Wellen heeft een natuurvereniging 't Bokje Wellen. We wandelen door het reservaat waar de hooglandkoeien grazen en waar we de jonge kalveren kunnen zien, verder door wandelen komen we aan de rand van Wellen waar we langs de Greatmolen gaan.
Alleen het gebouw staat er nog aan de Herk. Weer verder door de velden en langs de Herk. Hier ook weer een paar prachtige vakwerkhuizen en dan komen we langs een Motten Een mot is een kunstmatige heuvel, in de 15e eeuw opgeworpen om zich te verschansen voor de vijand. Bovenop een mot stond vaak een houten palissade (een aaneengesloten rij van in de grond geslagen palen of staken, die dienst doet als omheining). Bovendien was een mot omgeven door water.
Wellen heeft drie motten. In ‘Pietershoven’, een stuk land gelegen in de driehoek Zonneveld-Appeystraat-Herstalstraat, doet enkel een vijver nog terugdenken aan wat vroeger is geweest. Van de tweede mot resteert enkel nog een drassig stuk beemd, gelegen aan de Papekele. Dit situeert zich aan het begin van de Langenakker en de Houtstraat, vlakbij de Winterbeek. De mot in de Houtstraat is de best bewaarde. Deze maakt deel uit van de hoeve van Mathieu Marckelbach. Nu zijn we aan het einde van onze wandeling in Wellen.
Stap in, voor een onvergetelijke rit met de stoom- of dieseltrein langs de allermooiste plekjes van het Zuid-Limburgse Heuvelland! Laat je meevoeren door het betoverende landschap, de bijzondere evenementen en een nostalgische reis terug in de tijd.
Het is kersttijd bij de Miljoenenlijn Ervaar de vertrouwde nostalgische kerstsfeer uit grootmoeders tijd tijdens uw stoomtreinreis met de speciale ‘Kerst Expres’.
Zacht zet de puffende stoomlocomotief de ‘Kerst Expres’ in beweging. De stoomverwarming verwarmt uw rijtuig comfortabel, terwijl slierten stoom uw raam versieren aan de buitenzijde. Geniet van het prachtige winterlandschap van Zuid-Limburg met de ‘Kerst Expres’. In Simpelveld bevindt zich het kloppende hart van de Zuid-Limburgse Stoomtrein Maatschappij. In en rondom het 100 jaar oude stationsgebouw wordt u door onze vrijwilligers meegenomen naar een Kerst uit de tijd van vroeger. Graag verwelkomen wij u hier in stijl met ouderwetse Kerstmuziek, vuurkorven en sfeervolle versieringen. Terwijl kinderen druk speuren naar het “Gouden Cadeau” en een kijkje nemen in de Kerstkribbe, kunt u genieten in brasserie ‘Miljoenenlijn’ van warme chocomel of een heerlijke winterse maaltijd.
Lauw bevindt zich in droog-Haspengouw, aan de vallei van de Jeker. De hoogte varieert tussen 93 en 133 meter. Op het plateau wordt landbouw bedreven: tarwe, gerst en suikerbieten. Bij de Daalbron, die vanaf 1903 de stad Tongeren van water voorzag, wordt waterkers gekweekt.
Het vertrek van de wandeling ligt wat vreemd in het veld. Maar vanaf de kerk staat het wel aangegeven. Tegenover de kerk staat de pastorij en dan gaan we opzoek naar het vertrek. Midden in een stukje weiland naast de Jeker staat het vertrekbord. Wij gaan door het houten poortje langs de Jeker, de vallei in het heeft de afgelopen geregend en dat zie je wel en zeker wetend dat Lauw in een nat gebied ligt en de wandeling de Waterwandeling heet, het is hier wel serieus nat, maar toch is het een mooi stukje. In de Beemd lopen enkele ezel rond en zij komen kijken nar dat rare volkje dat hier voorbij komt. Verder door het veld langs een oude hoeve, en dan door een Holleweg, prachtig. Weer wat verder en als we even omkijken een prachtig zicht op de kerk en dorp van Lauw.
We wandelen weer een eindje langs de Jeker hij staat wel hoog, en dan een brugje over om terug te keren naar het dorp. In Lauw staan nog vele oude boerderijen en verschillende hebben nog metsertekens op de gevels een oud gebruik om de hoeven en gebouwen te beschermen.
We wandelen door het dorp en komen zo terug aan de kerk waar onze wandeling eindigt. Het was dan wel geen mooie dag wat weer betreft maar ondanks alles hebben we genoten van onze “Verborgen Moois”.
41E MARCHE DE ST-ELOI ET ST-BARBE. / NOIR ET BLANC. / ROMSEE 29/11/2015
41E MARCHE DE ST-ELOI ET ST-BARBE.
NOIR ET BLANC.
ROMSEE.
Het weer zit vandaag zeker niet mee. Regen, regenen nog eens regen. Wij doen slechts de kleine afstand het is bijna niet te doen. We zijn hier in het hartje van de mijnstreek.
De SA des Charbonnages de Herve-Wergifosse werd opgericht op 22 juni 1876. De mijnen van Xhawirs en Halles werden ondergronds verbonden in 1926. Er was een spoorverbinding met het station van Melen dat langs de lijn Luik-Herve-Montzen lag. In 1928 werd de concessie overgenomen door Wérister. De mijnen werkten verder onder de naam "Wérister-José". Nadat in 1967 de mijn van Wérister in Romsée sloot bleef Xhawirs/Halles nog in werking tot 30 september 1969. Dit was meteen het einde van één van de belangrijkste steenkoolbedrijven in het Luikse.
We wandelen door het dorp langs de kerk en langs het monument voor de gesneuvelden van 14-18 en 40-45. Bijzonder is dat het beeld van Sint Barbara het monument siert en ook de houwelen en mijnlamp. We gaan verder langs de straten met eigenlijk maar kleine arbeiders woningen. Dan komen we aan de voormalige mijn van Werister. Het hoofdgebouw van de maatschappij in Romsée is bewaard net als enkele bijhorende gebouwen. De drie schachttorens verdwenen, de tombes resten. De terril is nog steeds in ontginning. Op het mijnterrein komt er een nieuw project de nog bestaande mijngebouwen worden geïntegreerd in het nieuwe project. Wij verlaten even het parkoers en wandelen het domein op en zo kunnen we ven rond kijken naar de gebouwen die er nog staan. Het hoofdgebouw staat er nog compleet en een aantal ander egbouwen ook. Ze zijn wel prachtige gebouwen voor een industrieel gebouw. Dan wandelen we langs de oude spoorwegzate die ons naar de controlepost brengen, waar we het bezoek krijgen van de goed heilig man en zijn knechten. Weer het parkoers op en we komen zo terug in Romsee waar onze wandeling eindigt. Spijtig van het weer maar we hebben toch een fijne wandeling gehad.
Het vertrek van de wandeling is op C-Mine, is de naam voor een ontwikkelings- project van de voormalige steenkoolmijn van Winterslag in Genk.
Een deel van de mijngebouwen en -installaties is behouden gebleven en heeft monumenten- status. De gebouwen in neoclassicistische- en neo-Vlaamse renaissancestijl dateren uit de periode 1912-1925. Erachter liggen twee schachtbokken: één uit 1916 (het oudste van Limburg) en één uit 1963, de laatste ooit gebouwd. Deze Kempense mijnzetel was gevestigd in Winterslag. Het was de mijn die in 1917 en daarmee als eerste begon met steenkoolproductie in Limburg. Al voor het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog had men hier steenkool aangetroffen. De Duitse bezetter stond de uitbaters toe de mijn verder uit te bouwen. De mijn haalde in 1967 nog een jaarproductie van 1.635.514 ton. De totale mijnproductie bedroeg 66.593.000 ton. In 1953 was de tewerkstelling maximaal met 6250 mijnwerkers. De ondergrondse verdiepingen lagen op 600, 660, 735 en 850 m. In 1988 sloot de steenkoolmijn definitief.
We wandelen verder en lopen richting de mijnterril, 163 m hoog. En als we even achterom kijken hebben we nog een mooi zicht op de twee mijnschachtbokken. Dan wandelen we de bossen van Genk binnen. Deze zijn aangelegd om de hout productie voor de mijn. We krijgen wel een prachtig zicht op de terril deze zal nooit ver van ons verwijderd zijn op deze wandeling. Wij wandelen veel door de prachtige natuur. Op de heide grazen een kudde schapen wat al prachtig is. Een heel eind over de heide met weidse zichten en het is nogal heuvelachtig gewoon geweldig om te wandelen. Dan komen we aan de oudste mijnsité.
Winterslag bestaat uit verschillende wijken die men daar cités noemt: Oud-Winterslag (ten noorden van de mijn) en de mijntuinwijken 1, 2 en 4. Mijntuinwijk 3 is nooit gebouwd. Op de eerste tuinwijk, die aangelegd werd vanaf 1913 tot 1924 naar het voorbeeld van Engelse tuinwijken uit het begin van de 20e eeuw, staan prachtige ingenieurshuizen en het kerkplein met de kerk. De vroegere meisjesschool (nu een vormingscentrum) en de vroegere jongensschool (nu een gemengde school) is indrukwekkend. Vele huizen zijn gebouwd met de zogenaamde Winterslagse brik, die zeer hard is en voor een goede warmte-isolatie zorgt. De tweede en vierde tuinwijk zijn later gebouwd (tussen 1931 en 1948) om de toestroom van gastarbeiders op te vangen en zijn soberder van afwerking.
Dan weer een heel eind door de heide en langs bossen. En zo blijft de terril steeds weer onze metgezel. We wandelen nu een heel stuk langs de terril en opeens duiken de schachtbokken weer voor ons op, het einde van deze fijne wandeling komt in het zicht. We komen zo terug op de mijnsite.
We nemen ruim de tijd om hier wat rond te wandelen en waar we binnen mogen gaan we een kijkje nemen. Vooral de machinekamer en de opmaakmachine zijn steeds weer een bijzondere beleving. We kunnen gelukkige zoveel foto’s nemen als we willen. Hier eindigt dan voor ons dan een wandeling die een heel belangrijk stukje industriële erfgoed achter gelaten hebben en die hier zeker gekoesterd worden voor de toekomst.
NAJAARSTOCHT. / W.C. AVIAT SINT TRUIDEN. / AALST 23/11/2015.
NAJAARSTOCHT.
W.C. AVIAT SINT TRUIDEN.
AALST.
We vertrekken met de wandeling in Aalst dorp. We steken al vlug de steenweg over. En wandelen dan naar Brustem. Hier speelde een stukje Loonse geschiedenis af. Lodewijk I, graaf van Loon, bouwde omstreeks 1170 in Brustem een sterke achthoekige toren en voorzag die van een garnizoen. Tegelijkertijd werden de kerk en het kerkhof door een grote wal versterkt. Brustem kreeg in 1170 stadsrechten van de Loonse graaf maar door de concurrentie van Sint-Truiden werd Brustem nooit een belangrijk centrum.
De burcht van Brustem speelde wel weer een rol op 28 oktober 1467 tijdens de slag bij Brustem, die door Karel de Stoute tegen de Luikenaars werd geleverd, onder de muren van de sterkte waarin de Luikse ambachten zich verschanst hadden. In 1489 werd zij echter stormenderhand ingenomen en geslecht door de hertog van Saksen. Het trotse bouwwerk verviel steeds meer in de volgende decennia. Van de burchttoren op een steile motte gebouwd, blijft nog de helft over. De voorburcht is volledig verdwenen. De aarden wal en omgrachting zijn alleen nog aan de noordkant aanwezig. De ruïne wordt thans in stand gehouden door de vereniging De Burchtwacht. In de buurt ligt de Clovisbron.
We wandelen voorbij de toren en hier is controlepost. Wat later wandelen we verder en de rest van de wandeling wandelen we door de velden en langs de laagstamboomgaarden. Tot we terug komen in Aalst.
43E MARCHE DES BRUYERES. / LES BRUYERES EN MARCHE. / GRIVEGNEE. 21/11/2015
43E MARCHE DES BRUYERES.
LES BRUYERES EN MARCHE.
GRIVEGNEE.
Grivegnée beslaat het grootste stuk van de stedelijke kern op de rechteroever van de Maas, ten noorden van de Ourthe. Het is een prachtige streek om te wandelen. Het is een golvend landschap.
En dan ook een heel stukje door het bos en toch is het een fijne wandeling. We komen in het Fayen-Bois een prachtig park met een ruïne en vele brugjes over de diepe dalen. Weet niet of de ruïne zo gebouwd is of ze een echt een burcht was. Wat zeker is het kasteel dat er bij ligt is een prachtige gebouw. Château de Fayenbois is een mooi kasteel met een ronde toren en een vierkante bouw rode lagen met witte lagen vandaag een rusthuis. Heel mooi. Dan weer een eind door het bos met prachtige grote bomen een prachtig zicht. En dan weer verder door het mooie golvend landschap, toch mooi de weilanden met hun hagen omzoomt.
En dan de boerderijen wat een monumenten in het landschap. Boven op de heuvelflanken hebben we een mooie zicht op de dalen wat een prachtige natuur. Wat verder hebben we een mooi zicht op de terrils van de mijnen. Wat later komen we terug in Grivegnee. We komen langs een mooie en verzorgde bakkerij en wat een mooie figuurtjes in de etalage.
Nog eens een zicht op de mijnterrils en een zicht op de Maas. Nog even en onze wandeling eindigt.
2E MEMORIAL EMILE DELMOTTE. / LES MARCHEURS DE L’AMITIE LANDENNE. / NAMECHE. 15/11/2015
2E MEMORIAL EMILE DELMOTTE.
LES MARCHEURS DE L’AMITIE LANDENNE.
NAMECHE.
Namêche is een klein dorpje van de stad Andenne. Het plaatsje ligt gelegen op de linkeroever van de Maas, aan een brug over de rivier. Aan de overkant ligt het gehucht Samson, in de deelgemeente Thon.
We zijn hier in de Condroz afgebakend in het noorden door Samber en Maas, strekt het landschap van de Condroz zich uit als een uitgestrekt, golvend plateau van de ene naar de andere kant van de Bovenmaas. Erosie boetseerde het reliëf van de Condroz in glooiingen waar lagen behoorlijk harde zandsteen afwisselen met zachtere kalksteendepressies. Deze afwisseling draagt bij tot de specifieke, natuurlijke verwering van de Condroz. De begroeiing accentueert nog meer de impact van deze topografie, die zo eigen is aan de Condroz-landschappen: zachte hellingen waar akkers worden bewerkt, valleidalen bedekt met weilanden en pieken getooid met dichte bossen.
De dorpen van de Condroz, die zich vaak aan de voet van een helling of lichtjes onder de hellingtoppen bevinden, worden gekenmerkt door een opeengepakte groepering van gebouwen die zich langs de heuvelkammen uitstrekken. Andere dorpen ontstaan op de effen plaat in de valleien. De indeling van de gebouwen is behoorlijk verscheiden en beantwoordt meer aan de nood om aan de woning een juiste oriëntatie te geven, eerder dan te beantwoorden aan een uitlijning die door een weg wordt opgelegd. Mede dankzij burenrecht en erfdienstbaarheid vertonen de dorpen op vandaag een luchtige structuur, met vele open ruimtes afgezoomd met bomen.
Buiten deze dorpen is de bewoning eerder zeldzaam; we treffen die aan in de vorm van grote boerderijen of kastelen, met een uitgesproken patrimoniaal karakter, die her en der in het landschap verspreid liggen. We wandelen door Nameche en dan langs de steengroeve wat verder hebben we een mooi zicht op de rotsen aan de Maas. Wat verder komen we aan in Bois L’Eveque aan de kapel. Wat verder door de velden en komen zo aan een grote oude boerderij. We lopen hier in “Rue des Fermes” de straat van de boerderijen en hier staan verschillende grote oude boerderijen verwonderd over de grote en de prachtige staat waarin ze zich bevinden. We dalen weer af en komen aan d eoevers van de Maas met tegenover de hoge rotsen.
We steken de Maas over en komen in Samson-Thon. Gelegen aan de oevers van de Samson, een bijriviertje van de Maas. Het dorp is opgenomen in de lijst van de mooiste plaatsjes in Wallonië (Les Plus Beaux Villages de Wallonie).
Les Plus Beaux Villages de Wallonie (de mooiste dorpen van Wallonië) is een vereniging opgericht in 1994. Op dit ogenblik zijn er in Wallonië 24 dorpen die het label dragen. Basisvoorwaarden om opgenomen te worden in deze vereniging zijn:
• het dorp moet een landelijk karakter vertonen
• het dorp moet minstens een beschermd monument bezitten
• het dorp moet een architecturaal en urbanistisch patrimonium van erkende waarde bezitten, bepaald op basis van vastgelegde criteria
• het bestuur en/of verenigingsleven van het dorp moet de wil vertonen door concrete acties het dorpspatrimonium te herwaarderen.
De gevarieerde natuurlijke rijkdom van Samson vult de fraaie homogeniteit van de Condrozbouwstijl van Thon perfect aan. De oude woonkern van dit dorp, gelegen in een groene omgeving van weiden en kreupelhout, strekt zich uit langs de rue de Thon, die de verbinding vormt tussen Samson en de plateaus met twee grote trekpleisters: de kerk en de kasteelhoeve.
Tijdens onze wandeling treffen we op deze hoogten uitgestrekte landbouwgronden, die mooie uitzichten over de Maasvallei bieden. In de verte, gedomineerd door de hoger gelegen beboste kammen, zien we Samson liggen, dat gekenmerkt wordt door de ruïnes van het voormalige kasteel en de vlakbij gelegen "rotsen van Samson", die sinds 1944 geklasseerd zijn.
We wandelen verder langs de Maas met zijn prachtige huizen en de rotsen die hoog boven alles uitsteken. Zo komen we terug aan ons vertrek. Wat een prachtige wandeling.
41E MARCHE INT. DU PLATEAU. / LES PIQUANTS- HERVE. / HERVE 14/11/2015
41E MARCHE INT. DU PLATEAU.
LES PIQUANTS- HERVE.
HERVE.
Het Land van Herve strekt zich uit over een plateau met 6 gemeenten : Aubel, Herve, Olne, Plombières, Thimister-Clermont en Welkenraedt. Maar het zijn niet de grenzen die tekenend zijn voor het gebied. Het zijn vooral de landschappen die we toch wel uitzonderlijk mogen noemen. Het Land van Herve is immers befaamd voor zijn wallenlandschappen, zoals de Normandische ‘bocages’, maar dan in een Belgische versie.
Weiden en aanplantingen met fruitbomen, afgezet met hagen, vormen het aantrekkelijke decor van een frisgroene streek met zachte heuvels en valleien. Tal van paadjes die in de tijd van toen de boerderijen met elkaar verbonden, vormen nu een verstild paradijs voor wandelaars. Koninginnestuk is de verharde bedding van een vroegere spoorlijn die als het ware de ruggengraat vormt van het land van Herve.
De zogenaamde ‘Lijn 38’ (LA LIGNE 38 (HERVE)) is 40 km lang en verbindt Hombourg met Chênée. We wandelen door het dorp en dan verder langs een plek waar men olie van okkernoten maakt. Dan wandelen we naar de plek die Haut-Vent heet, prachtige zichten over de dalen en heuvels van dit prachtige Land van Herve. Het is hier mooi en de boerderijen liggen zo verspreid in het landschap parels aan de kroon van Herve. We wandelen Sironval binnen en dan Charneux. We zien boven op de heuvel het witte kruis. La Croix de Charneux is een kruis bovenop een heuvel bij Charneux. De heuvel heeft een hoogte van 269 meter boven zeeniveau. De heuveltop ligt ongeveer een kilometer ten noorden van het dorp bij het gehucht “Bois del Fiesse”. De naam "Bois de la fête" is mogelijk afgeleid van de volgens de overlevering georganiseerde toernooien tussen de heren van Bolland, Xhéneumont en Charneux of van de verder wonende heren van Luxemburg, Luik of Franchimont in de 13e eeuw. Het vijftien meter hoge kruis op de top van de heuvel is gemaakt van beton en werd opgericht in 1913 door de priester van Charneux.
Het kruis is vanaf de wijde omtrek in het land van Herve te zien. Het kruis werd in 1913 ingehuldigd. Op de helling van de heuvel ligt observatiepost MN29 die deel uitmaakte van de observatiegordel van het fort van Battice. Bij deze observatiepost is een monument geplaatst ter ere van de gevallen soldaten. Dit monument herinnert aan de heldhaftigheid van de soldaten in de post tijdens de nazi-invasie van 1940, die de Duitse aanvallen van 10 en 17 mei 1940 doorstond. We wandelen tot aan de bunker en we kunnen even binnenkijken.
We wandelen verder en komen in Cerfontaine. Hier ook weer mooie zichten over het golvend landschap. We komen langs een mooi herenhuis en dan een eind door de weilanden. Een eindje langs de oude spoorweg en we zijn terug aan ons vertrek. Een pracht van een wandeling in het Land van Herve.
