De wandeling vrijdagavond is de Pitslampentocht, een wandeling waar je niet veel ziet maar die wel gezellig is. Je kun er kennismaken met de andere wandelende leden van je eigen club. We wandelen een eind langs het kanaal en dan wandelen we De Maten in.

Twee rustplaatsen met koffie en wafels, speculaas en een lekkere Diepenbeekse drupje. Na de wandeling samen komst in de voetbalkantine van SK Rooierheide om een fijne avond samen af te sluiten.

Maandag de maandelijkse wandeling van De Schoverik. Na een week van regen en wind ziet het parkoers niet uit water, modder overal grote plassen met water op de velden en veldwegen, toch even op wandel. We wandelen het Jongenbos binnen en zien in de verte het kasteel Jongebos.

Wij wandelen door het bos, langs velden en weilanden. Het grootste gedeelte is door de velden en landerijen. Hier en daar een stukje bos, wij verder vechtend tegen de wind en regen. Toch fijn om even te wandelen en vooral als je binnen komt en de vele wandelvrienden ziet die in je de loop der jaren gemaakt hebt. Wij zetten ons even aan de tafel met Fleron en Josefa, Mia en Jac. Een gezellige namiddag met vrienden.

Een wandeling in Gelinden die ons naar Engelmanshoven brengt. We wandelen even door Gelinden om dan in Engelsmanshoven te komen.

Engelmanshoven, een uniek staaltje geologische vernuft. Van heinde en ver komen wetenschappers de geologische wanden bestuderen op zoek naar fossielen van schelpen en naar afdrukken van sponsnaalden. We komen hier kalksteenwanden tegen en de kalksteen heeft al een lange reis achter de rug. Zestig miljoen jaar geleden bevond dit gebied zich aan de rand van een zee die een groot stuk van Europa overspoelde. Een mooie wandeling om deze kalkwanden te ontdekken is de wandeling Verborgen Moois van het Regionaal Landschap Haspengouw en Voeren die start in Engelsmanshoven Dorp.

Wij wandelen nu voorbij de startplaats van deze wandeling en komen zo aan de kalkwanden. Wij wandelen rechtdoor om zo boven op de heuvel een prachtig zicht op het Haspengouwse landschap en het dorp Gelmen. Nu weer verder tot we aan de kerk van Gelmen komen. Hier is de controle- en rustpost. Wij dalen de trappen aan de kerk af om zo op de hoofdweg te komen die we oversteken. In de schaduw van de Gelmense kerktoren, schittert weer De Zwaan, de oudste herberg van Limburg. In 1656 was De Zwaan een afspanning. Reizigers die te voet of met de koets naar Tongeren, Luik of Sint-Truiden wilden, hielden er even halt om weer op adem te komen. Vandaag kunnen de wandelaars er halte houden als ze Haspengouw bezoeken. Hoe mooie de glooiende akkercomplexen rond grootse vierkanthoeven, minuscule dorpjes met eigen kerktoren, weidse uitzichten over een open landschap, een Romeins verleden, het hoort allemaal bij Haspengouw.

We wandelen nu voorbij de boerderijen langs de akkers en weilanden met nog verschillende prachtige hoogstamboomgaarden, door de holle wegen mooi zichten hebben we hier. Nog even verder en we komen aan de steenweg Luik – St. Truiden die we over steken en zo wandelen we weer Gelinden in. Hier eindigt voor ons een mooie en aangename wandeling.

Een winterse wandeling met sneeuw, door het land van Battice. Wel mooie huizen in het winterse landschap. Prachtige vergezichten over velden en weilanden. Het is maar een korte wandeling het is koud en met sneeuw.

We nemen daarom de tijd om van onze wandeling te genieten. De zichten zijn prachtig zeker met het sneeuwdeken. We wandelen een heel eind langs de straten. Het land van Herve in een wit deken. Het Land van Herve is een zeer groen landschap. Het plateau wordt gekenmerkt door lage heuvels van 200 à 350 meter, weinig bos en hoofdzakelijk weiden en boomgaarden omheind door typische hagen. Vooral een landbouwgebied, bekend onder meer Hervekaas met zijn zeer doordringende geur, een Europees beschermde herkomstbenaming, boter, cider, appelen en peren en appelstroop (gedeeltelijk met peren gemaakt) ook wel Luikse Stroop genoemd, fijne vleeswaren en bier in de brouwerij van de voormalige Abdij van Val-Dieu.

Een mooie streek om te wandelen en te genieten van de pracht van het landschap met hier en daar een grote boerderij. Een korte maar fijne wandeling.

We vertrekken met de wandeling in Hockay. Op het kruispunt aan Hotel Beau Site steken we de weg over en dalen af naar de spoorweg. Vandaag is de “Ligne 44a” een Ravel.

Lijn 44 werd gebouwd tussen 1852 en 1867 en was destijds deel van de internationale lijn Luik - Luxemburg. In 1959 is het zuidelijke deel van de lijn gesloten, en hier kunnen we vandaag wandelen. Een dikke sneeuwlaag van rond de 20cm bedekt het landschap. Wij kiezen voor het stuk van Hockai-Francorchamps en terug. Een dikke 10kilometer over het oude spoor. Het is prachtig om zo door het landschap te wandelen, de zichten over het besneeuwde landschap zijn uitzonderlijk mooi. Spijtig dat de zon niet schijnt.

Samen met Ivon en Marissa en de kinderen wandelen we door het landschap. Soms wat klimmen en dalen maar heel fijn. Na een uurtje komen we in Ster-Francorchamp. Hier verlaten we de Ravel om even het dorp binnen om een drankje. Een gezellig taverne om even te rusten en van de warmte van de haard te genieten. Dan keren we terug naar de Ravel om naar Hockay terug te wandelen. Jefke en Gismo hebben plezier in de sneeuw en zo verloop de wandeling prachtig. Na een uurtje zijn we terug in Hockay. We klimmen terug uit de Ravel en komen terug aan hotel Beau Site. Telkens we hier komen wandelen is dit voor ons onze uitvalbasis.

We gaan er genieten van een lekkere maaltijd. Het is fijn om met groepje samen te wandelen en dan samen iets gaan eten. Het mag gezegd worden het eten is er super, de bediening is top en de vriendelijkheid is ongekend. Steeds weer worden we er hartelijk ontvangen. Een lekkere wild menu smaakt na een lange winterwandeling. We hebben een fijne dag gehad samen met vrienden, in een fijne en aangename dag in een winterse Ardennen.

AWIRS-FLEMALLE 

In het centrum staat de statige kerk Saint-Etienne. Het heeft een toren die terug zou kunnen gaan naar de dertiende eeuw. Gebouwd in zandsteen en kalksteen, deze toren heeft meer een defensieve structuur dan een religieus gebouw.

De rest van het gebouw dateert uit 1831. Sinds de Middeleeuwen bevind het oude kerkhof zich rond de kerk St-Etienne, in het centrum van het dorp. De geschiedenis is nauw verbonden met Awirs. De grafstenen weerspiegelen de verbazingwekkende diversiteit van volkskunst, nu met uitsterven bedreigd, sommige inscripties en symbolen onthullen de persoonlijkheid van de overledene en de omstandigheden van zijn dood. Hier vertrekt onze wandeling en al vlug wandelen we het drop uit. Hier heeft de natuur de bovenhand. Een stevige sneeuwbui maakt het allemaal anders. Een eind door het bos en dan klimmen, is wel wat moeilijk want het is glad. Toch verder met onze tocht.

Beneden een prachtige hoeve. Weer wat verder komen we op de weg en hier een pracht van een hoeve, een Vierkants hoeve met poortgebouw “Ferme d’Otet” nu wandelen we weer langs de velden en weilanden, wel mooi het sneeuwtapijt in het golvend landschap. Langs de bosjes en hier zitten een groepje Kramsvogels.

De kramsvogel is een schaarse broedvogel, maar trekt door en verblijft 's winters in België in zeer grote aantallen. Ze komen dan vooral in open terreinen voor, vaak samen met andere vogels zoals koperwieken, spreeuwen en kieviten. Is familie van de lijster. Heel goed te herkennen aan zijn licht borst met rode plekken. Nog wat verder wandelen door een prachtige laan en dan weer het dorpje in en hier eindigt onze wandeling.

Vandaag is er een studie dag in Herkenrode over Erfgoed. Het eerste gedeelte gaat over het erfgoeddepot hoe dingen bewaard en hoe een fotoarchief aangelegd word. Voor het tweede gedeelte kozen we voor de rondleiding in de abdij en een bezoek aan het belevingscenter. Het is een pracht van een site aan worden nu de restauratie van de gebouwen al een heel stuk verder zijn. Even een korte wandeling langs de gebouwen. 

Het poortgebouw dateert van 1531. Het vormde de belangrijkste schakel tussen de abdij en de wereld. Het was in die tijd het enige gebouw dat communiceerde met de buitenwereld. De portier stond in voor de ontvangst van de gasten, opvang voor de pelgrims en bedeling van brood aan de armen. Het gebouw was ook een belangrijk economisch scharnierpunt waar contracten en pachtovereenkomsten afgesloten werden met bezoekers die de abdij niet mochten betreden. Het poortgebouw voldeed perfect aan alle eisen en is tot op vandaag het symbolische referentiepunt van de abdij naar haar omgeving. Nu wordt het gebouw gebruikt voor tentoonstellingen, lezingen en recepties. 

De portierswoning leunt aan tegen het poortgebouw en was het woonhuis van de knechten en het dienstpersoneel. De woning werd gebouwd door abdis Barbara de Rivière d’Arschot (1728-1744). De Stallingen: De stallingen van de abdijhoeve met het statige koetshuis liggen aan drie zijden van het neerhof. In de westelijke vleugel met het koetshuis is het bezoekersonthaal en het belevingscentrum ondergebracht. In de stallingen van de zuidelijke vleugel en de duiventoren zal Uitgeverij Clavis zich vestigen en er een bezoekerscentrum rond het kinderboek uitbouwen. 

In de monumentale tiendschuur uit 1656 werden de ‘tienden’ opgeslagen. De abdij had het recht verworven om een belasting te innen op de jaarlijkse oogst van landbouwgewassen en op vee. Die belasting, de ‘tienden’ genoemd, bezorgde hen een deel van de granen en andere gewassen van de pachters. Om dat op te slaan bouwde abdis Anna Katharina de Lamboy (1653-1675) de tiendschuur. Met een minimum aan investeringen en arbeidskracht stroomden daardoor elk jaar aanzienlijke hoeveelheden landbouwproducten naar de voorraadkamers van de abdij. Het 

Hier liggen de archeologische resten verborgen van het historische hart van de site. Met de kerk, het kloosterpand en de zusterverblijven was het de plek waar het ‘ora et labora’, het bidden en werken van de cisterciënzerzusters gedurende 600 jaar onafgebroken plaats vond. Met de archeologische opgravingen kwam de grootsheid van de verdwenen abdijkerk en de omliggende gebouwen opnieuw aan het licht. 

De bouwdatum van de sacramentskapel achter het koor van de verdwenen kerk geeft 1661 aan. Het is niet duidelijk of dit gebouw oorspronkelijk enkel een sacristie was met de benodigdheden voor de eucharistie of als een devotiekapel voor het Heilig Sacrament van Mirakel gebruikt werd. De Abdijmolen: Zelfredzaamheid was heel belangrijk voor de cisterciënzers. De abdij beschikte over een ambachtelijke zone met een watermolen, een bakkerij, een huidvetterij en een aantal werkateliers met verblijven voor het dienstpersoneel. Enkel de abdijmolen en het bescheiden huisje van de molenaar (het zogenaamde vissershuisje) zijn nog overgebleven. De 

De paardenstallen zijn gebouwd onder abdis Anna Katharina de Lamboy (1653-1675). Ze lagen toen langs de oprit die toegang gaf tot het abdissenkwartier. Men verzorgde er de paarden die gebruikt werden om de koetsen te trekken. 

Deze zone met onder meer de voormalige abdissenverblijven en het bijhorende landschappelijk park, de infirmerie en de sacramentskapel werden in 1972 gekocht door de Reguliere Kanunnikessen van het Heilig Graf. Zij richtten een gedeelte in als bezinningshuis en bouwden een nieuw klooster met respect voor de oorspronkelijke architectuur. 

Een bijzondere mogelijkheid werd ons geboden om het belevingscentrum te bezoeken. 

In het belevingscentrum in de stallingen met koetshuis krijg je in een authentiek historisch kader het verhaal van een van de eerste en vooral ook rijkste vrouwenabdijen in de Nederlanden.

Het verhaal volgt een chronologisch parcours door de boeiende geschiedenis van 600 jaar vrouwen op Herkenrode, in voor- en tegenspoed. Gedurende 600 jaar kenden de cisterciënzerinnen van Herkenrode afwisselend bloeiperiodes met economische rijkdom en een cultureel hoogstaand leven en moeilijke periodes, met oorlog, ziekte en geweld. De tijdlijn verbindt het verhaal van de abdij met de grote maatschappelijke gebeurtenissen en de lokale Limburgse verhalen. Het verhaal van de abdij stopt niet na deze 600 jaar, bij het gedwongen wegtrekken van de zusters. Ook de periode erna, waarbij industrie en landbouw de site verwonden, en de nieuwe start voor de abdijsite, krijgt een plaats in het parcours.

Met de audiogids ‘De abdis vertelt’ komt het verhaal helemaal tot leven. De abdis neemt je mee in haar tijd en vertelt over de moeilijke beslissingen die ze moet nemen, over het belang van Herkenrode als pelgrimsoord, over de aanwezigheid van een invloedrijke mecenas die veel mogelijk maakte voor de abdij, … Het is een verhaal vol emoties, dat je niet loslaat en je meesleept in de fascinerende leefwereld van een vrouwenabdij. Oorspronkelijk beeldmateriaal, ensceneringen, filmopnames met acteurs, klankdecors, realistische opstellingen en info- en opzoekkiosken, waar je op je eigen tempo ontdekt hoe het verhaal van Herkenrode in elkaar zit, maken van het bezoek een totaalervaring. Een unieke beleving: geëngageerd, aantrekkelijk en beklijvend. 

Het belevingscentrum is ook een uitnodiging om de vele plekken in Limburg te bezoeken waar Herkenrode haar sporen heeft achtergelaten. 

In de 16de eeuwse kelders van het klooster kan je via de tentoonstelling "900 jaar Orde van het H. Graf - Van Jeruzalem tot Herkenrode" kennismaken met de eeuwenoude geschiedenis van de Orde van het Heilig Graf. Gesticht in Jeruzalem in 1099 verspreidde deze religieuze Orde zich over heel Europa. De tentoonstelling geeft een boeiend beeld van de oorsprong, evolutie en invloed in Limburg en Hasselt. Je krijgt ook inzicht in het leven en de spiritualiteit van de Kanunnikessen van het H. Graf die sinds 1974 in Herkenrode wonen. 

De eenhoorn is een fabeldier, een kruising van een paard en een bok met een leeuwenstaart. Op zijn voorhoofd draagt het beest een enkele hoorn. Volgens de legende is een eenhoorn zo sterk, dat geen jager hem kan vangen. Maar als een maagd haar schoot opent en de eenhoorn legt zijn kop daarin, dan verliest hij zijn woeste aard en valt in een diepe slaap. In de christelijke beeldvorming is de eenhoorn zelfs het symbool van Jezus zelf. In familiewapens is de eenhoorn het symbool voor kracht en dapperheid, maar in het wapenschild van de abdij van Herkenrode verwijst hij naar de christelijke symboliek, de kuisheid en de maagdelijkheid. Vandaag staat de opspringende eenhoorn ook in het logo van de Abdijsite Herkenrode voor het herrijzen van de site in zijn tot de verbeelding sprekende glorie. 

Wij kunnen alleen beamen dat een bezoek aan de Abdijsite de moeite is en zeker het belevingscentrum.

Het kasteeldomein van Rullingen, omringt door boomgaarden en uitgestrekte akkers, is samen met het fruitspoor, het natuurgebied Meersbeemden, het kasteel en kasteelhoeve van Kuttekoven één van de parels in een gevarieerd landschap in het hart van Haspengouw.

Een landschap dat een flinke stempel kreeg door de Herk en Rullingenbeek. Onze wandeling start normaal aan het kasteel van Rullingen maar wij pikken het parkoers op aan de oude spoorwegzate richting Kuttekoven, dit is één van de voordelen van deze wandelingen je moet niet te starten aan het begin.

Het zijn rondwandelingen die toch steeds weer op de zelfde plaats eindigen waar ze begonnen. We wandelen het natuurgebied van Kuttekoven in, wat is het prachtig vandaag alles bedenkt met een wit deken. Wij gaan langs de plantage richting Kuttekoeven en komen langs het kasteel De Klee. Kasteel de Klee ligt in een domein dat vroeger tot het patrimonium van de abdij van Herkenrode behoorde.

KASTEEL DE KLEE

KASTEELHOEVE DE KLEE

Nu rest er nog een herenhuis uit 1907 met 17de eeuwse hoektoren en een kwadraathoeve met wapenschilden die herinneren aan de vroegere banden met de abdij van Herkenrode. Gebouwd voor de barones Sneyers-d'Attenhoven in 1904-07. Gerestaureerd na een brand in 1933. Het geheel ligt in een park in landschapsstijl, afgesloten door een ijzeren hek; toegangshek tussen hardstenen pijlers. We wandelen langs het domein en dan draaien we rechts af naar Widdingen en volgen deze veldweg tot aan de kruising en draaien daar weer links naar het kasteel domein van Rullingen.

KASTEEL RULLINGEN

We wandelen door het domein langs de vijvers en door het park. Dan verlaten we het domein om naar Kuttekoven zelf te wandelen. Langs de kapel en onder de spoorwegbrug en dan een eind langs het Fruitspoor richting Borgloon.

KUTTEKOVEN

Nog een mooi zicht op de kerk van Kuttekoven die van buiten mooi gerestaureerd is. Nu komen we terug aan ons vertrek, Hier eindigt een prachtige wandeling in Borgloon, kastelen en hoevens. Boomgaarden en natuurreservaat. Een stukje geschiedenis van het zo rijke Haspengouw.

Rust, ruimte en zuurstof, drie troeven die van Haspengouw de wandelregio bij uitstek maken. de natuurwandelingen leiden ons langs mooie en unieke plekjes. De natuur in Haspengouw is apart en mooi. Pittoreske dorpjes, glooiende landschappen, prachtige boomgaarden en welige akkers. De ideale plek om te genieten van de natuur. Een van deze dorpjes is Hoepertingen. Heeft al troeven in handen om een mooie wandeling te bieden.

KASTEEL RIJKEL.

We vertrekken in het centrum van het dorp. Met de classicistische Sint-Vedastuskerk uit 1788. De kerk werd gebouwd in opdracht van de abdis van de abdij van Herkenrode. De romaanse toren dateert uit de 12de eeuw en is een overblijfsel van de eerste kerk. Het gotische koor uit de 15de eeuw is een overblijfsel van de tweede kerk. Tegen over de kerk het Kasteel Mariagaarde was ooit een versterkte middeleeuwse burcht. De oudste vermelding gaat terug tot 1150. In de 17de en 18de eeuw werd het verbouwd tot een prachtig adellijk herenhuis. Van dit 17de eeuwse complex bleven enkel het poortgebouw en de hoektoren bewaard. Momenteel wordt het kasteel gebruikt als centrum voor vorming, bezinning, streekverkenning, kunstbeoefening en cultuurtoerisme.

KASTEEL HOEPERTINGEN

Op het kasteel zijn nog zusters van de “Gemeenschap van zusters Annuntiaten” In 1929 kochten de zusters Annuntiaten van Heverlee het kasteel van Karel de Moffarts en maakten er een landelijke huishoudschool met internaat van. Na een 50-tal jaren onderwijs werd de school door fusie opgenomen in de scholengroep van de stad Borgloon. In 1985 kreeg het complex een andere bestemming : de zusters richtten het internaat in als verblijfscentrum: Kasteel Mariagaarde. Er werd bewust gekozen voor een rustige bestemming, die de leefwijze en levensopvatting van de zusters respecteert. De spiritualiteit van de zusters is proberen evangelisch Mariaal te leven. Dit houdt in dat zij in het evangelie Maria ontdekken als de vrouw die Jezus aan de wereld gegeven heeft. Zo trachten de zusters, door dienstbaarheid en eenvoud, door gebed en aanwezigheid in Mariagaarde, in dienst te staan van het Rijk Gods. Zij zijn de stiltemensen van het huis… zover het kasteel Mariagaarden.

PAANHUIS HOEPERTINGEN

Wij wandelen nu langs “Het Paanhuis” op de hoek van de Langegracht en de Hoepertingenstraat was de banbrouwerij van de 17e-eeuwse heerlijkheid. Boven de deur hangt het wapenschild van Willem van Scharenberg. Het huis had vanaf de 17e eeuw verschillende functies: bierbrouwerij, plaatselijk gerechtshof, gevangenis en lokaal van de schuttersgilde Sint-Sebastiaan, gesticht in 1571. Nu wandelen we de velden in langs de eindeloze plantages van laagstam. Veel plantage zijn er en in de lente zijn ze wel mooi maar toch kunnen ze tippen aan de hoogstamboomgaarden. Wij wandelen nu richting Rijkel. Voor ons duikt het silhouet van het kasteel op. In de dorpskom staat de eenbeukige neogotische Sint-Jozefkerk van 1912, tegenover het renaissance-kasteel van Rijkel dateert uit de 17de eeuw en is een voorbeeld van hoe een 16de-eeuwse omgrachte herenwoning uitgroeide tot een 17de-eeuws U-vormig waterkasteel met drie hoektorens opgetrokken in Maaslandse stijl. Het kasteel werd grondig omgebouwd in de 18de eeuw volgens de toen nieuwe woon- en stijlopvattingen. Zo krijgt het interieur een klassiek statiekarakter. Het kasteel behoorde aan de Graven van Rijkel toe. Opmerkelijk is ook de museumboomgaard van het kasteel met allerlei oude fruitsoorten. Van 1965 tot 2003 was het kasteel in handen van de provincie Limburg, die er een aantal diensten onderbracht. In 2003 werd het kasteel verkocht aan een particulier. Vandaag is het privé bezit, de mooie kastanjelaan die tussen de hoogstamboomgaard loop is afgesloten voor het publiek, waar is de tijd dat we er vrij konden in lopen.

Wij wandelen Rijkel uit en komen aan de steenweg hier liggen mooie boerderijen, onder andere een neoclassicistische hoeve van 1882 aan de Sint-Truidersteenweg, en boomgaarden. Zo wandelen we verder langs de oude spoorwegzate die ST Truiden met Tongeren verbond. Bij ons beter gekend als het Fruitspoor. We wandelen weer Hoepertingen binnen.hier ook weer verschillende boerderijen, zoals de d'Awanswinning van 1799, een Haspengouwse vierkantshoeve, die sinds 1886 eigendom is van de familie Vanormelingen. Op de hoek van de Hoepertingenstraat en de Bartholeynsstraat staat de Bartholeynshoeve van 1700. In de Daelhofstraat staat het in 1994 mooi gerestaureerde 17e-eeuwse Renaissancehuis. Op de hoek van de Bergstraat en de Oude Truierweg staat de 18e-eeuwse Bilterhoeve, het tweede paanhuis van de heerlijkheid, en tevens een buitenherberg. Wat verder komen we terug in het centrum waar onze wandeling eindigt. Een wandeling die ons het rijke verleden van Haspengouw laat zien, gelukkig zijn er vele mooie monumenten bewaard.

Waltwilder de dorpskern heeft een oude geschiedenis. De eerste sporen van menselijke bewoning dateren uit de Romeinse tijd, zoals blijkt uit archeologische vondsten in een Romeinse tumulus. Deze Gallo-Romeinse woonkern was gelegen nabij de huidige dorpskern van Waltwilder en het gehucht Amelsdorp, waar ook resten van een latere Frankische nederzetting werden gevonden. Wij vetrekken met de wandeling en gaan zo het dorp uit langs verschillende kapellen, lijkt wel dat iedere hoek van elke straat een kapel staat. Zo komen we in het domeinbos Groendaal; is een oud loofbos dat behoorde tot het gelijknamige kasteel. Het bos ligt tussen de Kempen en Haspengouw waardoor een mozaïek aan flora het bos siert. Graslanden, loofbos en landbouwgebieden zorgen voor een afwisselend landschap in de regio van Groenendaal. Wij wandelen door het domein het is wel een natte bedoeling vele beekjes door het landschap met bomen. We vervolgen onze weg en komen in Hoelbeek, wordt voor het eerst vermeld in 1178 als Holenbeken. Het was een Loonse heerlijkheid. Op het grondgebied van de huidige gemeente bevond zich echter een belangrijker Loons leen, Jonckholt . Vanaf de 14de eeuw bezitten de heren van Jonckholt ook de heerlijkheid Hoelbeek. We wandelen verder en komen aan de ruïne Jonckholt. Jonckholt was een leengoed van het graafschap Loon. Dankzij archeologisch onderzoek is het grondplan van deze middeleeuwse waterburcht nog te bewonderen. De burcht had een uniek dubbel grachtensysteem uit de periode van de eerste vuurwapens. De mergelstenen fundamenten van de muren en de vier robuuste hoektorens kwamen haast onbeschadigd uit de moerassige bodem. Vandaag kun je deze plek bezoeken en even rondwandelen binnen de ruïne. We verlaten de ruïne en komen aan de Hoeve Kljeskes in Hoelbeek deze vakwerkhoeve uit de 18de eeuw zijn een parel in het landschap. Weer verder door de velden en zo komen we terug in het centrum van Waltwilder waar onze wandeling eindigt.