|
Allez, eindelijk is er tijd voor aflevering vier (ah ja, ik had het deze week te druk met te 'verouderen' nietwaar!) en ik moet ook "in the mood" zijn om te schrijven natuurlijk. 
Heerlijk dat ik zoveel feedback van jullie krijg! Veel berichtjes van vrouwen die blij zijn dat er over dit zinloze taboe eens openhartig en op ludieke manier geschreven wordt. Menopauze en verouderen is uiteindelijk niet meer of minder dan een normale fase in 't leven.
Maar ik krijg ook mails van mannen die vertellen over de - soms geniale - kuren die hun vrouw uithaalt om 't wat koeler te krijgen bij oververhitting. Mannen zetten blijkbaar geen reacties onder mijn berichten omdat ze ten eerste zo kies zijn om hun vrouw niet te kijk te willen zetten, en ten tweede omdat ze zitten te schateren met de tekstjes maar er niet onder durven schrijven dat ze 't hilarisch vinden omdat wij niet de indruk zouden krijgen dat ze ons uitlachen. Integendeel, ze vinden de teksten best grappig maar ze hebben intens medelijden met ons. Schrijven ze. Mannen kunnen toch schatjes zijn. Kunnen.
Waar waren we gebleven? Het gezicht (of wat er van overschiet) hadden we 'afgewerkt' (en zo ziet het er ondertussen ook uit...) Dankzij jullie feedback heb ik ook nog kunnen leren dat we minder gaan moeten epileren maar wel een snor gaan kweken! Met mijn varkenskleurige haartjes zal dat niet direkt een groot succes worden, maar donkerharigen zullen daar inderdaad hun pret weer niet mee op kunnen... Misschien een "Snorrenclub" voor vrouwen beginnen? In Antwerpen is er al eentje voor mannen... We kunnen toch niet achterblijven? De emancipatie moet toch voor iets goed geweest zijn?
Nog iemand anders wees me erop dat niet alleen de oren levenslang blijven groeien maar ook de neus. Och, op zich is dat niet zo erg, als de neusgaten dan ook meegroeien kunnen we toch weer beter die neushaartjes zien om die er minutieus uit te plukken. Neusgaten groter, ogen slechter, en dus haarkes toch nog even makkelijk te plukken. Ge ziet, elk wolkje heeft een zilveren randje.
Via diverse kinnen, tussenkinnen en onderkinnen (per jaar te tellen, zoals de jaarringen van een boom vrees ik) komen we aan de hals. Een gerimpelde verticale buis die ooit onze trots was. Nu is onze trots vooral de massa veelkleurige sjaaltjes die in onze kast hangen om onze geribbelde schoorsteen te camoufleren.
Ge denkt dat ik nu over de borsten ga schrijven? Maar nee hoor, op onze leeftijd komen die dingen lager in rang dan de oksels. Dus eerst moet ik de rudimentaire vleugeltjes beschrijven die heel stilletjesaan uit de binnenkanten van mijn bovenarmen komen piepen. Vlees dat vroeger strak rond de arm zat krijgt lichtjes de neiging om vleermuisvleugeltjes te gaan vormen. (Vreemd genoeg gebeurt dat aan de zijkant van mijn "binnen-billen" ook!) Ik verander bij leven en welzijn al in een engeltje!!! Een gemuteerde engel weliswaar maar toch had mijn man waarschijnlijk nooit verwacht "mijn onbeleefde zelfje" tot een engel te zien evolueren... Zeker niet tijdens mijn mood-swings... Dan zal hij wel eerder mijn muizenvleugels zien en me meer een kwaadaardige vampier vinden vrees ik.
En alweer pech heren, de borsten zijn voor een volgende aflevering. Want zoals beloofd in mijn vorig artikel leg ik hier eerst het bangelijke experiment uit!
Wat betreft de zwaartekracht is er toch echt wel iets heel ergs aan de hand. Iets dat in normale posities niet opvalt, waar we ons niet zo direkt van bewust zijn maar wat wel stiekum gebeurt... Edoch... ik heb een gruwelijke truk ontdekt om de waarheid letterlijk "onder ogen te zien". Het is wel een onderneming voor niet al te gevoelige zielen. Ge zijt dus gewaarschuwd. Dit experiment kan schadelijk zijn voor uw geestelijke gezondheid.
Als ge zou willen zien hoe ge er uit ziet als ge op deze leeftijd gaat parachute springen (maar dan omgekeerd). Hoezeer de zwaartekracht in ons lijf geïnteresseerd is... En wat er ondertussen zoal allemaal los bijhangt zonder dat ge dat op 't eerste zicht vermoedt...
...beschrijf ik hier de eenvoudige truk : Men neme een spiegel en legge die op een lage tafel. Men buige zijn hoofd en bovenlichaam daarover. (Doe natuurlijk eerst iets mét of zonder uwe leesbril want anders ziet ge geen details en das ook weer zonde. Als ge zo'n experiment doet kunt ge 't beter tegoei doen.) Echt waar, dan ziet ge dingen naar beneden komen dat ge denkt dat ze nooit meer terug op hun plaats geraken. 
(Voor beginners of gevoelige zielen : men neme een eettafel en een kleine spiegel waarin alleen het hoofd gereflecteerd wordt. Voor de echte "die-hards", of ware masochisten, ge kunt het ook met een fotoapparaat doen. Het ding op de grond leggen, de tijdsontspanner instellen en er gaan overhangen. (Doe vooral geen moeite om te glimlachen want ge moet alle spieren ontspannen anders speelt ge vals.) Zie wel dat niemand u bezig ziet want het risico is groot dat ze beginnen te telefoneren naar "mannekes met witte jasjes". 't Voordeel van dit laatste systeem is wel dat ge 't nog eens allemaal tot in 't kleinste detail op uw pc-scherm kunt bestuderen. Maar zoals gezegd, dit is zéker niet het aangeraden systeem voor mensen die neigen naar depressie of zelfmoord.)
Bedenk wel dat ge op voorhand iets (of iemand) lekkers of troostends klaar zet om u onmiddellijk na het experiment in te wentelen of tegenaan te schurken. 't Zal nodig zijn, geloof me.
In de volgende aflevering dalen we af naar de middenregionen, waar ik de menopauze en de ouderdom ook plots sensationele kunstjes met mijn - jammergenoeg méér dan gewillige - lijf zie uithalen.
Zoals gezegd : alle feedback van jullie is welkom! Godweet wat kunnen we nog allemaal van mekaar leren of waar kunnen we mekaar voor behoeden? Je mag de reacties onder dit bericht plaatsen. Hou je 't liever anoniemer? Mail me je verhaal of belevenis en zet er duidelijk bij of ik het mag aanhalen in 't volgende artikel, vanzelfsprekend zonder je naam te vermelden. Dit lijkt me de beste manier om samen deze fase te overleven, er misschien een beetje begrip van de mannelijke helft van de wereld voor te krijgen, en het zelf wat te kunnen relativeren en er mee te leren lachen.
Want geef nu toe : als ge morgen uw boven-onderarmen wast en ge kunt ze liefkozend "mijn vleermuisjes" noemen... das toch héél wat anders dan "mijn hangkwabben" of "mijn zwabbervellen" nietwaar?
Komaan, al dan niet zwaar-getergde of immer-doordansende, Meno-Poezen : stop met wenen!  Stop met zwijgen!  En als ge er mee kunt lachen laat het dan zeker weten! 
Deel 1, 2 en 3 van "De Pamperjaren van de vrouw" kan je terugvinden in 't archief van de laatste week in de zijkant van mijn blog.
12-10-2008 om 23:26
geschreven door Laathi
|
)
